26
vakantie hebben natuurlijk voorrang, maar dan denk
ik: Jammer, volgend jaar beter. Een echte traditie is
overigens de kermisborrel op zondagmiddag bij Rita en
Gerrit Hoedjes aan de Weelweg. Dus op z’n minst daar
even langs om een pilsje te halen. Dat is altijd een kleine
reünie. De joös, onze vriendengroep uit mijn jonge
jaren, zijn daar dan bijna allemaal. De Waarlandse tak is
er uiteraard, maar ook de mannen die uitgevlogen zijn
naar Heiloo, Maarsen, Utrecht of zelfs Gorinchem. De
kermisborrel slaan ze zelden over.
Wie doet je wat?
Mijn vrouw, geboren in de provincie Utrecht en zonder
dorpskermis opgegroeid, begrijpt er niets van. Ze is één
keer mee geweest, een paar biertjes gedronken, beetje
kletsen, maar ze heeft vooral vol ongeloof om zich heen
gekeken. De meeste jongens stonden met wel vier glazen
bier, geklemd tussen onderarm en buik, en sommigen
waren zelfs op klompen. Als je er niet mee bent
opgegroeid, is het inderdaad een eigenaardig fenomeen
die manier van kermis vieren. Het zit in je genen, het
is een vrolijke uitlaatklep en het is bovenal gewoon bar
gezellig. Je ziet iedereen weer, het is ongedwongen, je
kunt lekker slap teuten, eindeloos veel grappen maken
en een lekker biertje drinken, of twee, of drie.Als
je maandagochtend om elf uur bij het katknuppelen je
eerste biertje neemt, dat uiteraard niet smaakt - het eerste
biertje wordt daarom weleens weggegooid - en je kijkt
om je heen, dan maakt dat je blij. De wereld draait door,
mijn vrouw en collega’s aan het werk en kinderen naar
school, én ik, ik sta lekker met een mannetje of wat mooi
an eenpilsie. Wie doet je wat?
Hij bleef zingen
Op een maandagmiddag, ergens midden jaren negentig,
hadden Coen en Annemarie Volkers een bijzondere
Amsterdamse volkszanger in De Posthoorn. Het was
een kleine krullenbol, ik schatte hem 1.50 m. lang. Hij
kon een lekker moppie zingen en moest constant hard
lachen als er een grap of iets werd gemaakt. Je moet het
altijd even afwachten met mensen van buiten, maar het
klikte tussen hem en de Waarlanders. Je bent Waarlander
Kees Braas, Adam Danenberg, Petra Zwagerman,
Alex van Schagen.
of niet, hij moest op de proef gesteld worden. Chris
Dekker, nog wat joös en ik gingen vlak voor hem aan
een tafel zitten klaverjassen. Maar hij verblikte of
verbloosde niet en wat deed ie: hij ging midden op
onze tafel staan. Vanaf toen begon de stemming er goed
in te komen. Coen zette een bus scheerschuim en een
scheermesje bij ons op tafel. We rolden z’n broekspijpen
op en, alsof hij op de Titanic zat, hij bleef gewoon
doorzingen. We hebben toen keurig zijn onderbenen
geschoren. De beste man gebruikte een draadloze
microfoon, zo kon ik hem op mijn schouders naar buiten
dragen. Daar stond ik dan bij de zweef. Er was een taxi
in de buurt. Daar hebben we de Amsterdammer, die nog
altijd door bleef zingen, ingezet en zijn Chris en ik met
hem naar het café van Piet en Annet Stoop tegenover
de kerk gereden. Daar even een biertje gedaan en weer
terug. Het bleef die dag nog lang onrustig in het dorp.
Amerikanen op bezoek
De anekdotes zijn legendarisch en worden nog vaak
verteld. We hebben wat afgelachen. Ook die keer
toen we bij vader Houtenbos op de Veluweweg een
kermisborrel gingen halen. Er waren toen een neef en
een vriend van hem overgekomen uit New York, jongens
van een jaar of achttien. Pieter en Josh wilden de
kermis -waar ze zoveel over hadden gehoord- weleens
meemaken. We hebben de historie van Waarland
Met de Amsterdammer. Links: Chris Dekker, Ad Bruin.
Rechts: Alex van Schagen, Sjaak Rood.
bar
