[IA
17
Met vakantie in 1967 in
Troisvierges, Luxemburg.
Vlnr: Hanny van
Doornmalen, vriendin
van Toos (midden) en
Herman, nog kapelaan en
brevierend. Archief familie
Beers-Van Wees.
Vanaf1975 gingen Toos en
Herman, haar broer Hein
en zijn vrouw Tini, en Ans
van Wees en Leo Beers,
allen met hun kinderen,
bijna elk jaar op vakantie
in Nederland. Toos en
Herman kenden Ans van het
jeugdwerk uit Haarlem.
Er zijn maar 63 instrumenten! Als de
band uittrekt, loopt heel Nickerie uit.
Gevolg: er zijn talloze kleuterbands
ontstaan. Ze lopen met oude blikken als
trom, imiteren trompettisten met boom
takken en hebben mooie natuurlijke uni
formen (t naturisten-uniform-bloot.)
Eerste prijs voor de drumband
Er volgen brieven waarin het bezoek van
Nederlandse parlementariërs kritisch
wordt beschreven, Herman en Toos
vinden het hier een bodemloos vat.
Ook wordt beschreven het bezoek van
de eerste eigen Surinaamse bisschop,
mgr.Van Zichem, 35 jaar oud, die met
sombere vooruitzichten te maken heeft,
want hier kerkt ongeveer 10 procent van
de gelovigen. Veel tijd hebben Herman
en Toos gestoken in de vieringen van
het 75-jarig verblijf van de zusters van
Na een welkome vliegvakantie naar
Nederland zijn ze 30 september 1970
weer terug in Nickerie. Ze merken dat
er spanningen zijn in Suriname, de
uittocht van Surinamers naar Nederland
neemt steeds meer toe. Door een groot
gebrek aan goede eigen vaklui zijn er
veel te weinig leraren, artsen en andere
deskundige krachten. Stakingen en
stroomstoringen zorgen voor onrust.
Positieve berichten zijn dat er een nieuw
kerkje is gebouwd en er zes nieuwe
schoollokalen zijn bijgekomen. Op de
scholen hebben ze bezoek gehad van de
bisschop van Madrid. Herman in de rol
van Sinterklaas, de knechten gespeeld
door mensen met de donkerste huidkleur.
Een actie met 3000 kerstkaarten bracht
800 gulden op voor de nieuwe kerk. Ze
bedanken de familie voor het toezenden
van lectuur zoals De Volkskrant, Nieuwe
Revue, De Linie, Libelle en Margriet.
De vorderingen van Manon worden
gedetailleerd vermeld: begint te keuvelen
en allerlei dingen aan te wijzen: de woef
(de hond) en fft (kaarsen), als we weer
eens zonder stroom zitten. Ze begint ook
te zingen als de bandrecorder draait.
In de brief van 24 april 1971 is opnieuw
sprake van gezinsuitbreiding, er moet een
tweede bedje klaar staan voor augustus.
Op 5 maart hebben ze het heuglijke feit
gevierd dat vader Stam 80 jaar geworden
is. Een Hollands feestje waarbij ze de
bisschop en de pastorie-bewoners hadden
uitgenodigd. Het is een prettige dag
geworden. Manon was al gauw goede
maatjes met de bisschop. Ze heeft wel zijn
wit-paarse toog benat, maar dat vond
hij niet erg, want in de tropen is dat zo
weer droog. Het voert te ver om allerlei
uitweidingen hier weer te geven, hoe
interessant ze ook zijn: het 1 juli-feest
waarop de creoolse bevolkingsgroep de
afschaffing van de slavernij viert; hoe
het staat met de landbouw en wat je zoal
ziet op een lange wandeling door Nieuw
Nickerie en hoe de onderwijssituatie in
Paramaribo is, waarheen ze op verzoek
van de bisschop gaan verhuizen, niet
Roosendaal in Nickerie en tevens het
75-jarig bestaan van de St. Clara-school.
Ze komen handen tekort. Hermans
drumband heeft in Paramaribo in een
wedstrijd met zes andere bands de eerste
prijs en de beker gewonnen.
Tot september 1971 zouden ze in Nickerie
blijven wonen en werken. Toos was ver
bonden aan de St. Claraschool. Herman
gaf op diverse
scholen les als
godsdienston
derwijzer. Veel
energie en tijd
stak hij in het
pastoraat. Hij
assisteerde als
diaken bij plech
tigheden, deed
kinderdiensten
op zondag en
draaide pas-
siefilms op zijn
scholen, maar
ook op afgelegen
plaatsen, met
primitieve voor
zieningen. Op
eerste paasdag
kwam een doch
tertje van een
dikke creoolse
(zeker 250 pond)
met een prach
tige sla-schotel
aan de deur, met
de woorden: voor de meester, omdat hij
zo mooi in de kerk heeft geholpen, net
alsof hij het al jaren gedaan heeft. De
sla smaakte best en het compliment deed
goed, vooral omdat je hier zoveel keer
tegen de bierkaai vecht.
h
bESI
