Wij ontvingen reacties van
Hoorn, 3 augustus 2015.
Jan Houtenbos en Piet Kleverlaan.
10
Op het artikel Stoif van de luize in nummer 46 hebben we verschillende reacties gehad.
John Volkers laat ons nog weten: Toen we na het overlijden van moeder haar spullen
opruimden, vonden we een brief van vader. Hierin leest u dat vader Jan, nadat hij op
21 februari 1945 was opgepakt, in Duitsland werd tewerkgesteld. In mijn verhaal staat
dat dit in de zomer van ’44 gebeurde. Met deze aanvulling is de vergissing rechtgezet.
Annie Jansen kwam dus na 21 februari vanuit Haarlem naar Waarland.
Zij was niet de enige
Jan Hogerheijde vertelt: We woonden tijdens de oorlog in Haarlem. Bij ons thuis waren
toen zeven kinderen. Vanuit de parochie De Zeven Smarten werden begin ’45 bij ons alle
kinderen, op één na, ergens ondergebracht. Ik kwam terecht in Heerhugowaard- t Kruis en
m’n broer Henk in Waarland. Hij verbleef enkele maanden bij de familie Cor Blank in de
Slootgaard; nu Slootgaardweg 2f.
Ook Cees Schrama herinnert zich dat bij hen een Haarlems meisje, Paula Bloemendaal,
was ondergebracht.
Op www.verzetsmuseum.org/naar de boeren staat: Joopie van der Steen, 12 jaar oud,
woonde in Haarlem. Ze was ondergebracht bij de familie Klaver in Waarland, Westkade
D 105. Haar zus Tiny was bij de familie Smit, die even verderop woonde. Twee brieven
van Joopie, die ze naar haar ouders stuurde, zijn bewaard gebleven.
Ze schreef op 14 maart 1945 o.a.: Ik vind het hier heerlijk. Elke dag pap en elke dag een
ei. Ik ben 6 pond aangekomen en hier praten ze zo gek.
Nel werkte tot haar pensioen als bedrijfs
leidster bij filialen van winkelketen
Hunkemöller. Eerst in Arnhem, later in
Nijmegen. Voor dit werk verhuisde ze
in 1964 naar Gelderland waar ze nu met
haar man Evert Vogelaar in Beuningen
woont. Maar de lijn met Waarland is ge
bleven. Nog altijd komen Riet Bruin en
haar nicht Alie Bruin bij Nel in Beuningen
op bezoek. Ik heb natuurlijk mijn eigen
familie en mijn schoonfamilie, maar de
familie Bruin hoort daar helemaal bij.
Daarom noem ik de Bruintjes ook altijd
mijn derde familie.
Nog altijd zijn Riet van tante Jans en Alie
van tante Im vriendinnen van haar. Ons
leven lang hebben we belangrijke feesten
met elkaar gevierd. We kwamen op
elkaars bruiloften en huwelijksjubilea
en hebben ook bij verdriet altijd naast
elkaar gestaan.
Met dank aan:
Mevr. Nel Vogelaar-Vader.
Vriendinnen gebleven
Waarland hield altijd een plek
in haar hart. Na de oorlog kwam
ze er vaak terug. Ze kent de
verjaardagen van de Bruintjes
uit haar hoofd en weet precies
wanneer het kermis is. Ze kwam dan vaak
in Waarland. Dat was de kans om bij te
praten met iedereen.
Geen heimwee
Het was best ingrijpend om als kind zo
lang van huis te zijn, maar ik heb nooit
echt heimwee gehad, vertelt Nel nu ze
tachtig jaar is en terugkijkt op de
oorlogsjaren. Dat kwam door de
sfeer en de mensen in Waarland.
Het ging er gemoedelijk aan toe
en ik voelde me welkom omdat ik
gezellig mijn plek had tussen
de andere kinderen. Natuurlijk
heb ik mijn eigen familie gemist,
maar omdat ik in Waarland zo
goed en warm ben opgevangen
heb ik er alleen maar goede
herinneringen aan.
I Mevr. Nel Vogelaar-Vader
Foto 2015.
