28
Op 18 januari 1978 kreeg
zijn vader de pauselijke
onderscheiding Pro Ecclesia
et Pontifice uitgereikt door
pastoor Van der Meulen.
Kees: ‘Vader werd onder
scheiden, maar moeder
kreeg ook de nodige lof
over haar bijdrage als
achterban en vrijwilligster
in de parochie.’
Foto: Arie Groen.
worden waargemaakt. Er zal een thuis
front worden gevormd. Wij in Waarland
rijden in een auto, op een brommer of een
fiets. Daarom een actie voor pater Bruin
om hem iets te geven, als hij vertrekt naar
Oost-Kameroen.
De hier genoemde acties zijn die van
1980 en 1981 geweest. Kees Bruin
was toen zelf terug in het dorp en kon
op een algemene ouderavond begin
maart 1981 vertellen over de plannen en
uitvoering van de school bij Essiengbot.
Maar ook gaf hij aan hoe moeizaam het
was om direct contact te hebben met de
binnenlanden van het ontwikkelingsland
Kameroen. Het kan 3 tot 4 maanden
duren voor een brief overkomt. Het is
zaak dat de acties doorgaan, want juist
de verzekering van een regelmatige
financiële bijdrage doet de zaak goed van
de grond komen. De oudercommissie kon
hem meedelen, dat in juni, oktober en
december 1980 elke keerf 600,- gestort
was aan de Missieprokuur te Halfweg.
De prokuur droeg er zorg voor dat de
gelden in Lomié aankwamen. Deze
maand zou voor de vierde maal f 600,-
worden overgemaakt. De opbrengst
over februari bedroeg f280,60. Hiervan
werd door de kinderen van de lagere
school f248,05 en door de kleuters van
de kleuterschool f32,55 bijeengebracht.
Mooie bedragen, volgens het verslagje
van de ouderavond, en de acties waren
nog niet afgelopen.
Een heel ander soort actie in het dorp
was die van 1.4.1988, toevallig of niet,
de dag en de maand van de wijding van
Kees Bruin in 1967. In het hele dorp
waren op 31 maart schriftelijk berichten
verspreid dat op die dag vergeefs een
poststuk was aangeboden. Het kon de
volgende dag tussen 09.30 u. en 11.00 u.
op het plaatselijke postkantoor worden
opgehaald, zij het tegen betaling van
f 1,- voor de gemaakte onkosten. Liefst
175 Waarlanders meldden zich daar de
Kinderen voor kinderen
Kinderen hielden speciale acties voor
Kameroen. De bouw van een kleine
school in Bifoloun, bij Essiengbot, waar
pygmeeën en eigen volk samen naar
school gingen, is betaald met opbrengsten
van Kinderen voor kinderen in Waarland
en Tuitjenhorn én met geld door broeder
Harrie Hermans verzameld. Direct toen
het schoolgebouw klaar was, is het
overgedragen aan de staat, die er blij mee
was. De staat benoemde en betaalde de
onderwijzers. Het schoolgeld was voor de
ouders echter een groot probleem.
Kees daarover: Ik heb een enorm goed
thuisfront gehad in Waarland. Meteen
al kreeg ik een kist vol kazuifels en
liturgische spullen mee, de vrucht van
vele uren handwerk van het missiecomité
van het dorp. Via Dakar is dit alles met
me meegereisd naar Kameroen. In de nog
zeer traditionele kerk daar was het goed
op zijn plaats. De lagere school maar ook
het hele dorp zorgden voor vrachtwagens
van Dekker vol kleding en allerlei spullen
zoals naaimachines en typemachines.
Een Singer-naaimachine was daar voor
vrouwen een geweldige uitkomst. Na
vakanties in Nederland ging ik terug
met vijf a zes duizend gulden, verworven
met allerlei acties, in schoolklassen, met
filmpjes. Nog heel goed herinner ik me
de grote giften toen ik 25 jaar priester
was. Ik hoefde mijn gezicht maar te laten
zien, of er werd gegeven. De ’stadspaters
waren stinkend jaloers op de paters uit
dorpen zoals Waarland maar ook uit
Brabant en Limburg. Zelf mocht ik preken
en collecteren in de Wulfram-kerk. Voor
de kinderen van Kameroen kwam ik zelfs
in Tuitjenhorn in de scholen, want ook
daar had ik familie natuurlijk. Manden
met kleren verkochten we voor een paar
centen om zo de vervoerkosten van die
hulpzendingen te kunnen betalen.
