HERINNERINGEN VAN
PATER KEES BRUIN (II)
MM!
y..
Siem Bakker Nzn.
21
Van begin 1968 tot halverwege 2000 verbleef Kees Bruin in Oost-
Kameroen. Hier werkte hij op verschillende missieposten met voor
ons exotische, maar voor paters Spiritijnen vertrouwde namen als
Bertoua, Bétaré-Oya, Messamena, Lomié, Diang, Essiengbot en
Abong’Mbang. Van tijd tot tijd was hij terug in Nederland voor
studie, vakantie of om gezondheidsredenen. Een bijzondere plaats
in zijn herinneringen heeft het Waarlandse thuisfront.
Communie-uitreiking op
2 april 1967 samen met
H. Wintraecken, ook
Spiritijn. Tegenover
Kees zijn zuster Agatha.
In het midden zijn oma,
Cornelia Bruin-Danenberg.
Voor het werk van zijn congegratie in
Kameroen mocht hij op die dag na de
collecte in de kerk een bedrag van
f 2.110,- in ontvangst nemen. Zichtbaar
ontroerd, dat hij uit zijn parochie een
dergelijk groot bedrag kreeg, aldus het
Noordhollands Dagblad.
Een rondreis
In 2003 maakten acht jongeren, allen
rond de achttien jaar, vanuit Nederland
een door Kees Bruin begeleide reis door
zijn voormalige werkgebied, de missie
van Kameroen. Daar troffen ze een land
aan met moderne attributen als mobiel
tjes, taperecorders en microfoons, en
een havenstad van 1 miljoen inwoners,
Douala. Maar ook een platteland waar
westerse wc’s en douches nog steeds
ontbraken. Aan routes door het oerwoud
durfden ze eenvoudig niet te beginnen.
Eén van de jongeren uit deze reisgroep
beleefde het zo: Voor onze begrippen
leef je in de dorpen onder primitieve
omstandigheden. Voor ons is het verblijf
daar een hele uitdaging. Simpele dage
lijkse dingen des levens vormen een ge
heel nieuwe ervaring, zoals naar de
wc gaan. Al balancerend op boomstam
metjes, starend in de diepe kuil beneden
je, kom je erachter dat in het zwarte
gat onder je voeten geheel nieuw leven
ontstaat, waar je, hoewel borrelend en
bruisend, liever geen deel van uitmaakt.
Als ik mijn kleren aan een boomtak hang
en aan mijn reisgenote vraag of ze alsje
blieft een emmer water over me heen wil
gooien, krijg ik kriebels in mijn buik die
het kippenvel op mijn armen overtreft.
Voor mijn douche ben ik afhankelijk van
haar en zij van mij.
Veel deden we zelf
De overgang van het dagelijks leven in
Nederland naar de savannen en bossen
van Kameroen moet heel ingrijpend
zijn geweest. Vragen voor ons als ’waar
leefden ze daar van?’ en ’wat aten ze?’
zijn wel te beantwoorden met informatie
nders dan gebruikelijk vond de
2V priesterwijding van Kees Bruin
op zaterdag 1 april 1967 plaats in de
kerk van zijn eigen parochie. Bisschop
Th. H. J. Zwartkruis benadrukte in zijn
slottoespraak dat het een groot voorrecht
is om de priesterwijding te ontvangen
in het bijzijn van de eigen parochianen.
Wel gebruikelijk voor het Waarland was
behalve de wind en een lichte regen de
feestelijke intocht op zondag 2 april, de
dag van zijn Eerste Heilige Mis. Voorop
ging het fanfarecorps Samen Voorwaarts,
gevolgd door een delegatie van het
Katholieke Meisjesgilde en de Rakkers
van Jong Nederland. Een tiental bruidjes,
met ruikertjes narcissen in de hand,
begeleidden de neomist tot in de kerk.
Op zondag 15 oktober nam hij daar
ook officieel afscheid van de parochie.
4
