STOIF VAN DE LUIZE herinneringen uit de oorlog John Volkers 12 Begin september 1944 hadden de geallieerde troepen de grote rivie ren bereikt. Noord-Nederland hoopte op een spoedige bevrijding. Het liep anders. Het verzet van de Duitsers werd zwaar onderschat en de slag bij Arnhem werd verloren. Met de invallende winter voor de deur werden de voedsel- en brandstoftekorten steeds nijpender. Duizenden inwoners van Amsterdam en Haarlem gingen naar de Kop van Noord-Holland om eten en brandstof te kopen of te ruilen. Lieve mensen Annie Bes-Jansen schreef in haar mail: Je moeder was lief. Net als je tante Trees en ome Jack. Schatten van mensen waren het, die Paters. Het huis was klein. Annie kreeg een plaatsje op zolder. Ik sliep op de vliering. Het was er heel klein en krap. Ik voelde me de eerste keren angstig. Maar ze waren heel lief voor mij. Ik moest met een laddertje naar boven. Daar had ik mijn eigen plekje. Moeder gaat verder: Annie, het lieve kind, stond stoif van de luize, toen ze in Waarland aankwam. Ze had een prachtig hoofd met krullen. Ik heb haar met een schapenmiddel behandeld. Er was niks anders in die jaren. Haar haar moest eraf, maar later was ze blij. Want ze hoefde niet meer te krabben. Het leven in Waarland voor een Haarlems kind was er een van naar school gaan en van kerkbezoek. School vond ik heerlijk. En wandelend naar de kerk, dat was helemaal nieuw voor me. Ik vond het allemaal geweldig. Soms ging ze zelf aan de wandel, het kleine ding. Dan belandde ze achter in de Oostkade, bij mijn grootouders Jaap en Anna Pater. Mijn moeder herinnert zich: Dan kwam mijn vader met haar teruggelopen. Ze ging ook graag even naar opa Volkers toe, die naast ons woonde. Iedereen was dol op Annie. Siemen Dekker, die toen tegenover café De Tortelduif woonde en Piet Noordstrand, die bij de andere bocht in de Kerkweg woonde, liepen met Annie op de nek door het dorp. Het zijn de herinneringen van m’n moeder uit een bijzondere tijd. Het werd volgens Annie Bes-Jansen nog leuker toen vader Jan uit Duitsland wist te ontsnappen en weer in Waarland terugkwam. Het was feest dat vader thuiskwam. Iedereen was zo blij. Ze genoot van het gezinsleven in Waarland. Zelf kwam ze uit een gezin van acht. Het was een hard bestaan. Annie: Mijn vader en zijn broer kwamen regelmatig naar Waarland, om eten te vinden voor ons gezin thuis in Haarlem. Dat was gebruikelijk in die jaren. Ik was dol op kaas.Wij hadden dat thuis Vanuit Haarlem In die omstandigheden kwam Annie Jansen, geboren in 1937, in de winter van 1944-1945 uit Haarlem met een bus vol leeftijdgenootjes naar Waarland. Ze verklaart het zelf zo in een e-mail uit Australië: Er was bij ons thuis in Haarlem niets te eten. Dus werden we door de katholieke kerk naar het noorden gezonden. Dat ging per bus. Annie Jansen kwam bij het gezin van mijn ouders, Jan Volkers en Sjaan Pater, terecht. Mijn vader was die zomer opgepakt op de pont van Velsen en op transport gesteld naar Duitsland. Mijn moeder, net getrouwd, had een leeg huis, een verbouwde schuur aan de Kerkweg (nu staat hier de woning Kerkstraat 24). Ze was erbij op het kerkplein, toen de bus met kinderen uit Haarlem arriveerde. In december 2014, een maand voor haar dood, vertelde moeder me: Er werden een heleboel kinderen opgehaald. Daar waren zeker afspraken over. Maar Annie bleef over op het plein. Ik zei: Kom jij maar bij mij, kind. Ik heb ruimte genoeg. I Sjaan Volkers-Pater I en Annie Jansen.

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Toendertoid: Stichting Waarland van toen | 2015 | | pagina 12