30
Corrie, opoe en opa
Groen en Tiny verlaten de
kerk in Waarland na de
Eerste Heilige Communie
van Ria.
Cadeautjes vond ik leuk
En dan de communiefeesten. In 1944
deed ik mijn Eerste Heilige Communie.
Ik kreeg voor die gebeurtenis een
donkergroen-zwart gemêleerd pakje. Het
was gemaakt van een binnenstebuiten
gekeerde mantel van een overleden
mevrouw. Van de voorbereidingen op
het feest, herinner ik me vooral de lessen
over nuchter blijven. Daar werd door de
juf en de pastoor veel nadruk op gelegd:
nuchter van twaalf uur ’s nachts tot het
ter communie gaan. Ik vond dat op mijn
Eerste Communiefeest geen probleem,
Het begon ’s morgens om elf uur en
eindigde aan het eind van de middag,
rond meikerstijd. Veel familie van opoe
woonde in ’t Zand en zij waren met
paard-en-wagen gekomen.
Uit geheel vrije wil
Ook mijn Plechtige Heilige Communie
herinner ik me nog. Ik zat in de zesde klas
van de lagere school in ’t Veld. De pastoor
vond dat ik in Waarland mijn Plechtige
Communie moest doen. De laatste week
voor het feest zou ik de voorbereiding doen
op de school in Waarland. Uitgerekend die
week kreeg ik de griep. De voorbereiding
had ik gemist, maar toch mocht ik mijn
Plechtige Communie doen. Tijdens de
mis zei de pastoor: Jongens en meisjes,
jullie gaan jullie Doopbeloften plechtig
hernieuwen. Jullie gaan eeuwig trouw
maar in de jaren daarna vaak wel.
Ik ging dan op klompen naar de schoolmis
en dat was ruim een half uur lopen. Vooral
als het ’s zomers warm weer was, kreeg
ik vaak dorst. Het gevolg was, dat ik een
aantal keren ben flauwgevallen in de kerk.
Ik niet alleen, maar het gebeurde ook bij
andere kinderen.
Terug naar de voorbereiding op mijn
Eerste Communie. Het binnenlopen van
de kerk werd eindeloos geoefend onder
leiding van de juf. Vanuit de sacristie naar
achteren en daarna door het middenpad
naar voren: handjes gevouwen, hoog
gedragen, vlak onder je neus en dan
netjes en langzaam lopen. En na de mis
op dezelfde manier weer de kerk uit. Ik
vond er niets aan. En dan over de dag
zelf. Twee gebeurtenissen in de kerk
zijn mij bijgebleven: het lopen door het
middenpad en de hostie die te lang aan
mijn gehemelte bleef plakken. Het feestje
thuis vond ik wel leuk. Mijn grootouders
bleven te gast.
’s Middags was er lof en weer datzelfde
lopen door de kerk. Na het lof kwamen
de ooms en tantes feliciteren. Ik kreeg
cadeautjes, zoals heiligenbeeldjes, een
kerkboek en bidprentjes. Ja, het was een
deel van het Rijke Roomse leven.
Ik herinner me ook, dat ik na de kerk van
’s morgens bij thuiskomst, andere kleren
aan moest. Want het communiepakje
moest mooi blijven voor het lof. Ook
werd het bewaard voor de volgende
broertjes. Bij de Eerste Communie van
mijn broer Wim is het mis gegaan. Toen
hij thuis was uit de kerk zag hij een
fiets staan, sprong erop en reed in zijn
enthousiasme te water. Kopje onder en
flinke paniek, want zijn communiepakje
kon hij de rest van de dag niet meer aan.
In mijn jeugd werden
veel kerkelijke feesten
gevierd. Ik kan deze
nog allemaal opnoemen.
Toch heb ik ook hier
een keuze gemaakt.
Als eerste vertel ik over
mijn herinneringen aan
Allerzielen. Op 2 november worden de
overledenen herdacht. Als kind geloofde
ik, dat ik met een Onze Vader, een Wees
gegroet en het slotgebed: Heer, geef zijn
ziel de eeuwige rust, de zielen van de
overledenen vanuit het vagevuur de hemel
in kon bidden. Je deed dat in de kerk. Na
elke verloste overledene moest je dan
even naar buiten, daarna weer naar binnen
om de volgende ziel te verlossen.
Op 6 januari 1950 waren mijn ouders
12^ jaar getrouwd. Ook dat feest werd
thuis gevierd, op een avond in de woon
keuken. De oudste drie kinderen van ons
gezin: Corrie, Tiny en ik
mochten er een deel van
de avond bij zijn. Het
was gezellig, heel vol
en hoewel de kachel
uit de keuken was
verwijderd, was het
verschrikkelijk warm.
Tijdens de avond kregen
we ook de kapelaan op
visite, tot schrik van
mijn moeder, raakte hij
wel heel erg vrolijk terug
naar de pastorie.
