JEa.:
28
Een wagen vol met
antraciet en eierkolen.
V.l.n.r.Jan van der Fluit,
André, Teep.
Trouwfoto van Theo en
Tiny Dekker uit 1957.
Theo kwam op die dag
met de vrachtauto zijn
bruid in Warmenhuizen
ophalen.
Zoals eerder geschreven, brachten
de ritten naar en van Alkmaar
steeds minder op. Jan Dekker
vond het toen eigenlijk nog niet
gepast om klanten, voor wie hij
jarenlang boodschappen deed, nee
te verkopen. Maar veel geld hierop
toeleggen, kon natuurlijk niet.
Na de nodige afwegingen werd
per 1 januari 1962 de bodedienst
uiteindelijk aan Greuter Zn. uit
Schagen verkocht.
Begin 1963 werd Jan Dekker
ziek. Er was bij hem leverkanker
geconstateerd en hij werd
opgenomen in het ziekenhuis.
Na een kort ziekbed overleed hij op
3 februari, toen 66 jaar oud. Veertig jaar
lang was hij kolenboer en expediteur
geweest. Hij was een rustig persoon
en plezierig in de omgang. Hij kon
‘t heet dove, op z’n Westfries gezegd.
Jan Dekker was een ondernemer in
hart en nieren. Niet alleen dat, hij
was bijna dertig jaar secretaris van de
middenstandsvereniging. Al voor de
oorlog was hij bestuurslid van de R.K.
Staatspartij afdeling Waarland en na de
oorlog van de K.V.P. Bovendien was
hij nauw betrokken bij de organisatie
van dagtripjes voor de bejaarden van de
gemeente Harenkarspel.
Overgeschreven
Na het overlijden van Jan Dekker kwam
zijn zoon Jaap vanuit Volendam weer
terug in Waarland. Hij ging wonen
bij zijn moeder Naatje. Het bedrijf,
een kleinhandel in vaste en vloeibare
brandstoffen en expeditie, werd
ingeschreven onder de naam: J. Dekker
en Zonen. De drie vennoten waren:
Johanna Oudeman en haar zonen
Jacobus en Theodorus Dekker.
Moeder Naatje was heel bezorgd van
aard en Jaap was ondertussen zijn
vrijheid gewend. En toch moesten ze het
samen zien te rooien. Maar misschien
was het wel beter als Naatje naar een
bejaardenhuis zou gaan? Natuurlijk dat
hoefde gelukkig niet van stel op sprong.
Ze kon geleidelijk aan dat idee wennen,
want midden jaren zestig werden in
Waarland plannen gemaakt voor de bouw
van een eigen bejaardencentrum.
Inmiddels had Teep vaste
verkering gekregen,
maar wel met een ander
meisje: Tiny Dekker
uit Warmenhuizen.
Omdat ze na enkele
jaren besloten in het
huwelijksbootje te
stappen, werd naast het
bedrijf voor hen een
nieuwe woning gebouwd
(nu: Veluweweg 34).
Op 8 juni 1957 trouwden
ze. Tiny herinnert zich:
Het was in begin echt
wennen in deze familie.
Vooral op verjaardagen
bij mijn schoonouders.
Het was dan volle boel
met al die broers, zusters
en aangetrouwden.
En hoe later op de
avond, hoe meer leven. Toch kijk ik
nu met plezier teug op die tijd. Mijn
schoonvader deed zondagsmorgens de
administratie en wij kregen de eerste
jaren van ons huwelijk f75,- per week.
Met dit bedrag moest ik rond zien te
komen. Dit was net aan te doen. De
kolen hadden we gratis maar het butagas
moest ik kopen, omdat er in de woning
al een douche met geiser was. Handig
voor een kolenboer, want vanaf toen kon
mijn man zich lekker wassen.
slag als buschauffeur en als kelner. Zijn
vertrek ging in goed overleg met zijn
vader en broer. Op dat moment was dat
ook het beste, want voor drie man was er
eigenlijk te weinig werk.
~--p
i
