Waarland, 22 Februari 1935
Beste Piet,
14
Hartelijk dank betuig ik
U voor uw brief; dat vond ik heel
aardig van je.
Ook ben ik blijd dat je het in dienst
zoo goed maakt; en je zal best braaf
blijven te midden van die omgeving;
daar ben ik niet bang voor.
De militaire vereniging is ’s avonds
Ook een goed tehuis ter ontspanning.
Je staat goed op de foto; een flinke
verdediger van het vaderland; dank
voor dat mooie cadeau.
Nu Piet houd je goed; je gaat zeker
wel iedere Zondag te communie;
dan ken je tegen een stootje.
Tot wederziens. De groeten van
Uw pastoor
Het bellemeisje van de pastorie
Op talloze terreinen is Vollering actief
geweest en zijn inzet heeft ertoe
bijgedragen dat Waarland een echt en
hecht dorp is geworden. In de notulen
van het kerkbestuur en van diverse
verenigingen is vermeld met welke
problemen Vollering te maken heeft
gehad. Maar over het privéleven van
deze dorpspastoor staat niets geschreven.
Het eerste jaar woonde Vollering op
de pastorie in Heerhugowaard-De
Noord. Op 30 oktober 1919 werd de
boerderijkerk ingezegend en toen ging
hij daar ook wonen. Dit was ruim een
jaar, want op 1 december 1920 kon
hij zijn intrek nemen in de nieuwe
pastorie. Hij had Tonia Buchsteeg als
begrafenisvereniging Sint Paulus, het
Eerbied in Gods Huis en de E.H.B.O.
Wat wel bijzonder is, is dat op 1 maart
1938 in de pastorie van ’t Veld een
vergadering werd belegd. Een doorbraak
na twintig jaar. Want tijdens deze
bijeenkomst werd de oprichting van
de afdeling ’t Veld-Waarland van het
Wit Gele Kruis een feit.
Een brief van een soldaat
Verrassend is het te ontdekken hoe Vollering contact bleef
houden met zijn parochianen, zoals ook met de jongens
die onder dienst waren. In ons archief hebben wij een brief,
die door Vollering aan soldaat Piet Groot is geschreven.
Piet was in 1935 gelegerd in de Willem III kazerne te
Amersfoort en was de oudste zoon van Sijbout Groot.
Het gezin Groot-Koomen woonde toen tegenover timmer
bedrijf Keet.
huishoudster. Zij hield alles nauwkeurig
in de gaten, zorgde voor de maaltijden
en het huishouden. Haar hulp was het
bellemeisje, dat eveneens intern was.
Voor het reilen en zeilen op de pastorie
laten wij Luus Meijer-Nieuwboer zelf
aan het woord.
‘Het was voor mij al geregeld. Toen ik
in 1935 dertien jaar werd en de lagere
school verliet, kwam ik als bellemeisje
op de pastorie. Mijn vader was lid van
het kerkbestuur en hij had met pastoor
Vollering afgesproken, dat zijn jongste
dochter dit werk wel enkele jaren kon
doen. Vera Meester, Hanna Roozendaal
en mijn zus Aaf waren mij voorgegaan in
dit werk. In die tijd behoorde de pastoor,
de dokter en het Hoofd der School tot
de notabelen van het dorp. Ze moesten
met de nodige egards behandeld worden.
Mijn vader vertrouwde erop dat zijn
dochter ook deze regels ten opzichte
van Vollering in acht zou nemen. Ik
gaf echter, als ik in mijn recht stond,
Vollering tegengas. Als vader dat dan
ter ore kwam, was steevast zijn reactie:
Zoiets kun je toch niet maken tegenover
de pastoor.
