Onder ons zoid...
Waarland, 6 september 2011.
Met dank aan Jan en Vera Keet.
Na veel vragen Hoe verder? Kreeg
hij de volgende ochtend het advies de
tramrails maar te volgen. Dan kom je
vanzelf uit bij het Centraal Station
Laatste loodjes
Toen hij op een oude damesfiets uit het
Meerlebroek vertrok, zonder geld en
met een beetje leeftocht, had hij geen
flauw idee hoe hij Waarland moest
bereiken. Met een legertruck kon hij
in Nijmegen komen, te voet over de
vernielde Waalbrug en vervolgens
naar Arnhem. Met een Nederlandse
legerwagen wist hij tot Weesp te
komen. Bij een boerenfamilie kreeg hij
wat te eten en kon daar ook de nacht
doorbrengen.
De Westfriese spreukenkalender van
Peter Ruitenberg is wijd en zijd bekend.
(Oud-) Westfriezen genieten dagelijks
van de spreuke en uitdrukkings uit
grootmoederstijd.
Ons bestuurlid Joop Zutt heeft aan de
kalender van 2011 meegewerkt. Precies
honderd spreuken heeft hij verzameld,
waarvan er vijftien zijn afgedrukt in de
maand oktober.
Ook stuurde hij onderstaand verhaaltje
in, dat op de achterkant van het eerste
oktoberblaadje stond.
Gert Jonker had zijn fruitteeltbedrijf
aan de Stationslaan, dicht bij het oude
station Noord-Scharwoude. De laatste
jaren teelde hij ook kersen. Om de
vogels op afstand te houden had hij een
knalapparaat gekocht, dat om de vijf
minuten een daverende knal produceerde.
De buren namen hem dat niet in dank af
en deden hun beklag bij de gemeente, met
resultaat dat het apparaat slechts één keer
per kwartier mocht knallen. Het nuchtere
Westfriese commentaar van Gert Jonker
was: Dat is net ofje jeuk an je kont heb en
onder de zitting skrape.
van Amsterdam. Vandaar sjokte hij
’s nachts naar Zaandam en vervolgens
naar Uitgeest. Gelukkig kon hij vandaar
tot Alkmaar een lift in een jeep krijgen.
Voor de verandering moest het laatste
stuk weer worden gelopen. Tot zijn
verrassing, hij liep bij de Zeswielen
in Alkmaar, hoorde hij plotseling
een bekende stem. Adam Bruin, van
Kassie Bruin, fietste hem achterop en
had hem direct herkend. Afgesproken
werd dat hij de familie in Waarland zou
waarschuwen dat hij er an kwam. Op
het veilingterrein in Noord-Scharwoude
kwam zijn vader hem tegemoet en kon
hij zijn zoon in zijn armen sluiten. Ook
met zijn moeder en zus was het een
emotioneel weerzien. Aan twee lange
jaren vol onzekerheid en angst over
hun zoon en broer kwam een einde.
Het einde van een onderduik.
Een verhaal dat de moeite is verteld te
worden en een verhaal waard om opge
schreven te worden.
Gebruik is gemaakt van artikelen
van J. Ros uit Jaarboek 17 en 18 van
Heemkundevereniging Maas- en
Swalmdal en uit delen van Koninkrijk
der Nederlanden in de Tweede
Wereldoorlog door Dr. L. de Jong.
35
Jo Keet en Anne de Wit,
de ouders van Jan. Deze
foto is gemaakt omstreeks
1955.
