g|
Mü -.3
Waarland, 7 september 2011.
wel goedgekeurd en op 23 februari 1951,
daags na hun trouwdag, vertrokken ze
met het passagiersschip de Groote Beer
vanuit Amsterdam naar Melbourne. Voor
de overtocht betaalden ze toen f 2.100,-.
Weg uit de armoede van Nederland. Na
een jaar werd hun dochter Nancy gebo
ren. Gerard kreeg last van heimwee, maar
Miek wist hem over te halen om niet
naar Holland terug te keren. Van Gerards
broers emigreerden ook Jan en Wim naar
Australië en Nico vertrok naar Nieuw
Zeeland. Maar ondanks de grote afstanden
is de familieband in tact gebleven.
berichten van eerder geëmigreerde Hol
landers. Geld voor een eigen tuinderij was
er niet, dus besloten Miek en hij te emi
greren naar Canada. Dat ging niet door,
omdat Gerard werd afgekeurd wegens
hoge bloeddruk. Zo zenuwachtig had hij
zich gemaakt. Voor Australië werd hij
Gerard vertelde tot slot
Miek en ik hebben uiteindelijk geen spijt
gehad dat we naar de andere kant van de
wereld zijn verhuisd. Natuurlijk was het
heel moeilijk om onze draai te vinden.
Over ons leven in ons tweede vaderland
kan ik veel vertellen. Ik zal mij beperken.
Pas in 2004 ging mijn vrouw voor het
eerst terug op familiebezoek naar Hol
land. Ik ging niet mee. Drie jaar later deed
ik dat wel en keek toen mijn ogen uit hoe
veel er was veranderd.
In november 2010 is mijn vrouw overle
den. Dit heeft mij veel verdriet gedaan.
Nu ben ik, na zestig jaar, voor de tweede
keer terug in Waarland. Mijn dochter
Nancy is meegekomen en ik heb haar
verteld hoe Waarland was. Mijn ouder
lijk huis staat er nog. Ook de kerk is nog
hetzelfde, maar de slootjes en bruggetjes
voor de huizen zijn verdwenen. Er waren
een paar straten en geen tuintjes voor de
huizen. Verder stond de molen in het
water, maar het zwembad was er al wel.
Wat is gebleven, is de vriendelijkheid van
de mensen. Bijna iedereen zegt elkaar nog
gedag. Ik ga weer terug naar Australië.
Daar heb ik mijn familie en kennissen.
Met Nancy, haar man en kinderen heb ik
een goed contact. Al wonen ze wel ruim
driehonderd kilometer bij mij vandaan.
Mogelijk kom ik nog een keer terug in
Waarland en wel in 2016, want dan wordt
Marie honderd.
De herinneringen aan Duitsland hebben
mij geestelijk maar ook lichamelijk
geleerd om meer voor mij zelf en voor de
medemens op te komen. Een gebeurtenis in
Australië waarbij ik wél durfde, terwijl an
deren toekeken, zal ik tot slot nog vertellen.
Mijn buurman kreeg het aan de stok met
zijn zoon. De jongen begon met een bijl
op zijn vader in te slaan. Alles was bloed.
Verschillende buren zagen het gebeuren,
maar deden niets. Ik sprong over het hek,
nam hem in een judogreep en ging op hem
zitten. Kort daarna kwam de ambulance en
één van de verplegers gaf hem een injectie.
Hij kalmeerde, moest de ambulance in en
werd naar het politiebureau gebracht.
Met dank aan: Gerard, Nancy en
Marie Dekker.
-6
k
r dzu
24
Gerard en Miek in hun
fraaie tuin bij hun huis in
Victoria-Australië.
u '-i/
-
