Wat een pech.
Waarland, 10 mei 2011.
Liesbeth Wever, tante van Maarten.
Alkmaar juli 2011.
Ik had ’n kloin warskippertje. Vier jaar, lekker mansig en
puur doenig. Dat ik docht: Wat zalle we vedaag ’s doen
gaan? ’t Had al ’n paar dage regend, maar nou zou ’t
volgens de berichte droug bloive. Koud was ’t verders
niet, dat ik zee teugen ’t manje: Zalle we vedaag S nei
de groóte speultuin gaan? We ware ’r al ’n paar keer
langsreden in de bus, en ’t plan stond ’m metien an.
’t Was ’n stief kwartiertje loupe en dat leek hem en moin
ok best.
Den hoefde we niet eerst nag op de bus te wachte. Dat
we dede drinken, brood en nag wat lekkers in de tas en
ginge an de flort. Hai had ’r zinnigheid an. Onderweg
vond ie van alles: ’n skelpie, ’n centje, ’n touwtje dat ie
wel gebruike kon; je kenne zuks meskien wel met zukke
joos. We kwamme an bai de speultuin; die was groot,
zeker voor zo’n kloin manje. Hai keek ’t eerst allegaar
effies an. Maar toen ontdekte ie verderop ’n troin; die
leek net echt, ’n locomotief, allegaar wagens d’r achter
en net zo groot als de troin weer ie in zeten had van
Hoorn nei Medemblik. Dat deer stierde ie op of. Ik zag
dat ’r nag plasse lage van de regen van de leste dage en
riep nag: Goed uitkoike oor, maar. té laat. Hai maakte
’n skuiver over ’t natte gras en bedaarde languit in ’n
modderplas. Ik nam ’m gauw mee nei de wasbakke,
Het reisgezelschap trok op die
manier over het hele eiland Java met
als afsluiting een verblijf op Bali.
Alle plaatsen op Java, zoals Jakarta,
Bogor, Bandoeng en Surabaja werden
bezocht. De reis heeft veel indruk op
Siem gemaakt: Ik ging voor in de bus
zitten om alles goed te bekijken. Als
maar ja, hai was deurnat en an skoon goed hadden we
niet docht toen we de tas inpakte. As ik nei ’t weer keek
zou ie ok niet gauw opdrouge. ’t Joonje was ’r ok mee
an en hai vond ’t hillegaar niet leuk meer, zee die.
Dat ’r zat maar ien ding op: weer op huis an. De bus was
net weg, wachte wou ie niet, dat wai weer loupend t’rug.
Onderweg bleef ik maar teugen ’m prate: Wat een pech,
hè? Heb je nag amper speuld en den beurt dut. Maar
thuis hebbe we lekker drouge klere. En zo hield ik ’m al
pratende bezig, want hai keek bar beloord. Dat de mense
die we teugenkwamme wat leukig nei ons keke zag ie
niet. Dat had enkeld ik in de gate. Hai hield z’n oigen
groot en zee aldeur: Nóh, wat heb ik ’npech! Dat wai
bai huis wazze, heb ik ‘m onder de warme douche zet,
deernei drouge klere an en toen lekker voor de tillevisie.
Hai wou die dag niet meer nei de speultuin. Maar ’t heb
wel indruk maakt.
Wai benne nou bedat vier jaar verder, maar nag altoid as
we langs die speultoin raaie zoid ie teugen moin:
Wat had ik toen ’n pech, hè tante Liesbeth?
chauffeur in mijn Indiëtijd had ik nooit
de gelegenheid om alles goed in me op
te nemen. Mijn ogen waren toen altijd
gericht op de smalle wegen met die
gevaarlijke haarspeldbochten.
Dus ging alle aandacht naar het rijden
en om op tijd mogelijk gevaar te zien.
Tijd om de omgeving te bekijken had
je toen niet. Op deze reis dus wel. Ik
vond dat geweldig. En uit de grond van
zijn hart zei hij na de reis: Alles was zo
fantastisch mooi, dat God het zo mooi
geschapen heeft.
Met dank aan:
Siem Dekker.
Tiny Dekker-Droog.
En tot slot de vraag of hij nog wel
eens over Indië droomt? Nee, dat valt
wel mee. Maar nu bij het ophalen van
deze herinneringen, lig ik nog wel eens
wakker en denk er aan terug.
Al 44 jaar samen.
I Siem Dekker en Tiny Droog.
11
