‘En op de terugreis,
hoe zal het thuis zijn?’
21
Welkom thuis aan de
Veluweweg D 151.
Vl.n.r. Gré, Vera,
vader Piet Meester,
Piet in een haastig
dichtgeknoopte
winterjas, Tiny,
moeder Meester,
Jopie, Afie, Marry
Tijm.
doos vol herinnert aan deze tijd.
Met de taal in dit tropische land had Piet
weinig moeite. Piet zal nooit het eerste
woord vergeten dat hij leerde, namelijk
air panas. Dat betekende warm water
voor het scheren. Piet: Dat was zeker
nodig na die eerste lange reis met de
trein. Dan loop je met een baard rond.
Elke dag leerde ik er op die manier
woorden bij. In het land zelf leer je de
taal natuurlijk het snelst. Toen Piet
wegging uit Indië sprak hij de taal, het
Bahasa Indonesia, vrij behoorlijk.
Emigreren
In Indië maakte Piet met Jaap Dekker en
Jan van de Wiel uit Langedijk plannen
om na de diensttijd naar Nieuw Zee
land te emigreren. Dat was mogelijk,
omdat de toelatingseisen voor dat land
aantrekkelijk waren; zo was de leeftijds
grens voor toelating zestien jaar.
Maar vier dagen voor vertrek naar
Nieuw Zeeland werd de leeftijdsgrens
opgetrokken. Daardoor ging de emigratie
van het drietal niet door. Piet: Met de
spullen die we alvast gekocht hadden en
de souvenirs voor de familie, zaten we
wel in onze maag. Dus toen maar naar
de markt om daar alles te verkopen.
De terugkeer
Het einde van zijn periode in Indië
naderde. Piet wendde voor dat zijn
moeder ernstig ziek was en daarom
mocht hij een paar maanden eerder naar
huis. De terugreis was van hetzelfde
laken een pak als de heenreis. Alleen
vroeg je je op de heenreis af wat je daar
te wachten stond en op de terugreis, hoe
het thuis zal zijn?
Een hele andere gewaarwording was dat
hij van de tropen weer naar zijn eigen
koude geboortegrond ging. Daar kwam
bij dat Piet in de winter terugging. Op de
boot kreeg hij daarom, na het passeren
van het Suezkanaal, andere kleding.
Op 30 december 1950 meerde het troe
pentransportschip af in Nederland. Piet
werd in Waarland in de sneeuw ont
vangen door een ontvangstcomité met
fanfare Sint Gregorius. Maar door de
vorst kon helaas niet gespeeld worden.
Van half augustus 1949 tot eind 1950 was
hij van huis geweest. Het was dan ook
niet verwonderlijk dat Piet, na die ander-
halfjaar, bij thuiskomt zijn zus Nellie niet
meer terug kende. Zo was ze veranderd.
Voor dpl sld Piet Meester, legernummer
29 10 18 030, 923, Bat Staf Cie, was dit
vreemde avontuur ten einde. De af
zwaaiers kregen f 200,- voor de eerste
levensbehoeften en een maand vrij reizen.
Van de Minister van Oorlog ontving hij
een oorkonde met de tekst dat hij op
trouwe en waardige wijze het Vaderland
overzee heeft gediend bij het herstel van
orde en vrede. Als blijk van erkentelijk
heid werd hem het recht verleend om het
bijgeleverde insigne te dragen.
