//W
BAI ZIEK EN ZEER
Riet Wever-Appel.
27
Wat deer thuis toen is bestoeteld?
Gien idee hoe of zuks den gaat.
Maar ien ding weet ik wel zeker,
dat dat niet in de no tule staat.
lens, ‘t is ‘n verhaal van vroeger,
most Arie met de fiets op pad.
In z’n hand had hai ‘n briefie
weer opstond, wanneer, wie en wat.
Maar de man die hai ging vrage,
kon heêls niet werke, zei z’n vrouw.
Hai is ziek, al ‘n zoót dage,
ken echt niks doen deer op de bouw.
‘O, ’t is niet aars, 't allerbeste!
Hai weer aarsom, over de dam.
Fietsend over het klinkerpaadje,
wie denk je dat ie teugenkwam?
De zieke, zelf met peerdewagen,
riep: ‘Hè Arie, wat motje man?
’k Hew ‘n brief om te komme werke.’
‘Wanneer? Goed, ik kom d’r an.’
An ‘t bestuur om te verdele,
hoeveul ure, dage en toid.
Wie is nouwerus an de beurt?
Gien gezeur, 't ging meistal bloid.
Onderlinge hulp bai ziekte
wordt in Waarland al heel lang daan.
lemeslesten, nei tachtig j are,
het dut werk in 't zontje staan.
Tuinders, ziek of krammenakkig,
al hullie werk deer op ‘t land,
dat most den toch ók wel deurgaan,
aars loopt zoin spul puur uit de hand.
Maar dut werk van tachtig j are,
allegaar dein zo voor mekaar,
is onbetaalbaar waardevol.
Zuks mag best noemd, zo allegaar.
En die kloine akkefietjes
benne leuk om over te skroive,
zodat ze in deuze Toendertoid
in onze herinnerings bloive.
/zZté G
