46
Verstilde pracht
aan De Weel.
(Foto: Klaus Zutt).
Hoewel op dat moment openlijk over op
heffing werd gesproken, kwam het zo ver
nog niet. Allen zouden actief op zoek
gaan naar vers bloed in de vorm van een
aantal nieuwe bestuursleden. Misschien
zou er met nieuwe krachten toch nog wat
van gemaakt kunnen worden. Er zou naast
de nodige werkers ook worden gezocht
naar enkele vrouwen.
Medio januari 1979 kon de scheidende
voorzitter een zestal nieuwe bestuurs
leden verwelkomen. In de vergadering
werden zij door het zittende bestuur bijge
praat over de gang van zaken en de heer
sende problematiek. Na een korte verkie
zingsronde was het bestuur aan het eind
van de vergadering met 12 leden weer vol
tallig. De samenstelling was als volgt:
Bestaansrecht
De op handen zijnde opening van een
ijsbaan in Waarland was in 1963 mede
aanleiding voor het bestuur van de ijsclub
Eendracht maakt macht uit Zijdewind om
het bijltje erbij neer te gooien. Toch bleef
de ijsbaan op de Weel door de jaren heen
een belangrijke concurrent voor De Kuil.
De belangrijkste voordelen van De Kuil
waren de geringe diepte en luwe ligging.
Hierdoor kon men veel eerder dan elders beschikken over een ijsvloer. Daarnaast was
op de baan steeds toezicht en ouders hoefden zich dan ook niet ongerust te maken
over hun kroost. Het nadeel van de beslotenheid werd vooral duidelijk wanneer een
winter wat doorzette en ook elders redelijk betrouwbare ijsbanen ontstonden. Op dat
moment trokken vooral de wat vaardiger schaatsers naar ijsbanen als De Weel en De
Rijd in Nieuwe Niedorp, waar de mogelijkheid bestond om kortere of langere tochten
te schaatsen. Hierbij kwam dat met het verdwijnen van Eendracht maakt macht niet
automatisch ook alle voorzieningen op hun voormalige ijsbaan waren verdwenen.
Zo bleef de baan op De Weel tijdens ijsperiodes met muziek, licht èn een koek-en-
zopiekraam een serieus alternatief voor de ijsbaan in Waarland.
Een andere ontwikkeling deed zich in de loop der jaren voor in de nieuwbouw van
Waarland. De ijsbaan moest vooral het verlies van de door de verkaveling verdwenen
aantrekkelijke vaar- en schaatssloten opvangen. Met het vorderen van de nieuwbouw
werd deze rol zoetjesaan overgenomen door de vijvers en waterpartijen, die daar
werden aangelegd. Deze vrij ondiepe, luw èn direct in de woonomgeving gelegen
ijsbanen waren al snel belangrijke concentraties van winterse ijspret. De wat minder
centraal en in een donkere hoek gelegen ijsbaan verloor hierdoor langzaam maar zeker
een stuk van haar bestaansrecht en bestaansmogelijkheid.
Siem Dekker (voorzitter), Henk Dekker,
Jan Noordstrand, Giel Groot, Ad Bruin,
Jaap Boekel, Jaap Smit, Wim de Groot,
Siem Bakker, Joop Jongkind en de dames
Alie Dekker-Stoop en Vroon Groen-Bruin.
Piet Hoedjes zou opnieuw de administra
tie bijhouden. Al tijdens deze eerste ver
gadering met de nieuwe bestuursleden
werd geopperd de ijsbaan te verplaatsen
naar een terrein achter de Posthoorn aan
de Veluweweg. Dat leek een goed idee,
maar toen men zich hierin wat ging ver
diepen leken ook hier nog de nodige ha
ken en ogen aan vast te zitten.
Einde ijsbaan De Kuil
De winter 1978-1979 was behoorlijk en
het nieuwe bestuur kon gelijk aan de bak.
Zoals gemeld bleef het een seizoen met
veel geploeter en weinig resultaat. Dat
dit niet onopgemerkt was gebleven, blijkt
uit een redactioneel stukje in de W4 van
3 februari 1979: Nu het er op gaat lijken,
dat we, althans voorlopig, de ijstijd ach
ter de rug hebben, is er alle aanleiding
om even stil te staan bij het vele werk dat
door het bestuur van de ijsbaan is verzet
r
F
