Joop Jongkind.
Piet Broersen.
45
Con Zelo, Handbalvereniging Con Zelo
en Gymnastiekvereniging Con Amore.
Door vrijwel konstant blijvende kosten
en sterk gedaalde inkomsten, is de finan
ciële nood zeer hoog gestegen, zover zelfs
dat wij ons gaan afvragen of doorgaan
nog langer mogelijk of verantwoord is.
Resultaat was in ieder geval, dat men het
zwembad niet hoefde te betalen.
De vereniging bleef krap bij kas zitten.
Op het moment dat de gemeente in sep
tember 1976 meldde geen financiële bij
drage voor de verbetering van de baan
te zullen leveren, beschikte het bestuur
over slechts f165.- aan kasgeld. Volstrekt
onvoldoende om zelf de baan aan te
kunnen pakken.
Vers bloed
De situatie was eind 1976 dan ook bepaald
niet bemoedigend. De baan hield onvol
doende water vast en het was financieel
niet mogelijk daaraan iets te doen. Om
nog enige lucht te krijgen werd besloten
om de keet in de zomermaanden te ver
huren aan de badmeester. Met deze inkom
sten en de landhuur zouden de vaste lasten
grotendeels kunnen worden opgevangen.
Maar de nieuwe huurder van het grasland
kwam zijn verplichtingen niet na, de vaste
lasten liepen door en er volgde een perio
de van twee jaar zonder ijsbaan. Maar toen
zich eind 1978 eindelijk alsnog een beste
winter aandiende, was de baan natuurlijk
nog steeds zo lek als een mandje. Boven
dien viel er die winter in Nederland gemid
deld op 44 dagen sneeuw; het hoogste
aantal sinds 1894! De waternood-proble-
men en de grote hoeveelheden sneeuw
betekenden voor de noest werkende be
stuurders extreem veel arbeid en impro
viseren, zonder dat dit een bevredigend
resultaat opleverde. Hierdoor nam de ani
mo binnen het bestuur flink af. Mede
door de uitzichtloze toestand van de baan
en de financiële gevolgen van enkele
slechte winters, toonde een aantal leden
geen geloof en interesse meer in het voort
bestaan van de ijsbaan. In de voorgaande
periode waren in de personen van Adam
Bruin, Dirk Bakker en Nico Post enkele
harde werkers aan het bestuur ontvallen;
Piet Zutt, Siem Stam en voorzitter Gert Dek
ker zouden volgens rooster aftreden en ook
Piet Broersen gaf aan te willen stoppen.
Ondertussen bleef het bestuur zoeken
naar mogelijkheden om de baan rendabel
te maken. Hierbij werd onder meer ge
dacht aan het driemaal per jaar houden
van een motorcross. Hiermee had men
tijdens een kermiscross goede ervaringen
opgedaan. Daarnaast ontstond een contact
met de harddraverijvereniging over een
mogelijke samenwerking. Om uiteenlo
pende redenen kwamen geen
concrete plannen van de grond.
Natuurlijk bleef men vooral ho
pen op een goede winter, waarin
weer geschaatst zou kunnen wor
den. Die kwam in 1975-1976.
Maar door de slechte kwaliteit
van de ijsvloer bleef het water
het bestuur toch tot aan de lip
pen staan, zo blijkt uit een nood
oproep in de W4 van 14 februari
1976: Wij hebben vanaf de op
richting gedraaid met een schuld
die wel overkomelijk was. Maar
jaarlijks nam die schuld iets toe
naarmate wij geen ijs hadden.
Maar getroosten wij, met een
flink wintertje zijn wij uit de zor
gen. Het wintertje kwam. De
eerste dag hadden wij een flinke belang
stelling maar de volgende dag werd de
belangstelling verlegd naar de Weeltocht,
waar het ijs veel beter was. En goed ge
zien, dan ga je daar ook schaatsen. Maar
voor ons was ’t een misrekening. Het be
richt eindigt met een oproep aan de dorps
genoten: Maar nu is ’t woord aan u! Moeten
wij deze ijsbaan in de toekomst voor u en
voor onze kinderen behouden? Zo ja, dan
stellen wij voor dat wij u allen nog als lid
inschrijven en dan ook zonder uitzondering.
Om ons hoeft u dit niet te doen, maar doet u
het wel voor u zelf en uw kinderen.
