DE KUIL: IJSPRET
EN WATERNOOD (II)
Jan Dekker
41
Met de verkaveling verdween niet alleen een vaarpolder, maar
ook een schaatspolder. Omdat na het dempen van de vaarsloten
voor de jeugdige schaatsliefhebbers alleen nog de gevaarlijke
ringsloot en het kanaal overbleven, werd een veilige ijsbaan
aangelegd nabij het zwembad. Dat zo’n ijsbaan niet alleen maar
ijspret betekende, maar ook de nodige hoofdbrekens met zich
meebracht leest u in het tweede deel over De Kuil.
Zicht vanaf de ijsbaan op
de windsingel rond het
zwembad.
Kaarten
Buiten de winter werd de ijsbaan als gras
land verhuurd aan medebestuurder Gert
Dekker Hzn. Voor het overige was de ver
eniging afhankelijk van de kaartverkoop. In
het eerste jaar verliep dat nog wat onwen
nig; velen bleken (nog) niet over een kaart
te beschikken. Om meer kaarten in de voor
verkoop af te zetten verdeelde het bestuur
het dorp in wijken. Ieder bestuurslid kreeg
een wijk toebedeeld, waarin hij zelf deur
aan deur de kaarten aan de man zou probe
ren te brengen. Tegelijkertijd werd de ver
koopprijs van kaarten aan de kassa van de
baan verhoogd. Met ingang van 1971 ken
de de gemeente een subsidie toe van 50%
op de ontvangen contributies (donaties niet
inbegrepen). Hierdoor werd de verkoop
van gezins- en ledenkaarten dus van door
slaggevend belang. Om deze verkoop te
bevorderen werd de prijs van kaarten na de
voorverkoop verder verhoogd. De resulta
ten van deze werkwijze waren goed, maar
de extra belasting voor de bestuursleden
was bezwaarlijk. Mede omdat niet iedereen
er in slaagde zijn wijk tijdig af te werken,
liet het bestuur deze uitventmethode eind
1971 weer los. De bestuursleden zouden
voortaan gaan fungeren als voorverkoop
adressen. Hoewel de opbrengst van deze
nieuwe verkoopmethode niet helemaal
meeviel, besloot het bestuur voorlopig aan
deze werkwijze vast te houden. Alleen Dirk
Bakker kon het niet verkroppen dat hij
geen enkele kaart had verkocht en besloot
om volgendjaar zijn wijk weer af te lopen
om zodoende ook een bijdrage in de kas
te kunnen doen. In het seizoen 1972-1973
beschikte men zelfs over een voorverkoop
adres in Zijdewind. Omdat de opbrengst
van dit verkooppunt tegenviel bleef dit bij
een eenmalige poging. Naast gezins- en le
denkaarten werkte men uiteraard ook met
losse dagkaartjes. De kunst was om de prijs
van deze losse kaartjes aantrekkelijk te hou
den en aan de andere kant de verkoop van
abonnementen te stimuleren. Net als bij de
andere kaarten, leverde het vaststellen van
de prijs van deze kaartjes jaarlijks dan
ook de nodige discussie op.
1970-1971
f 2.50
f 7.50 (f15-)
f 1.-
f 5.- f 7.-)
1971-1976
f 2.50
f 8.- (f12.50)
f 1.25
f 6.- (f10.-)
donateurskaart
gezinskaart
voor eerste 4 kinderen
ledenkaart
tussen prijs na voorverkoop
Gehanteerde prijzen voor de verschillende kaarten in de jaren 1969 tm 1976.
1969-1970
f 2.50
f 4.- (f 5.-)
f 1.25
f 4.- (f 5.-)
