/f
o
SKROIVE MOET BLOIVE
Riet Wever-Appel
Wat docht je van ’n briefie,
dat zomaar op tafel loit.
Je was weg. Ik hou van jouw.
Zuks maakt je merakels bloid.
We skroive soms verhale
in ons oigen taal: Westfries.
Al is ’t niet altoid makkeluk.
’t Is de taal weer ik voor kies.
Post, dat ken je leze
op ’n uur dat je dat wil.
Zomaar rustig in je stoeltje
en de toid staat efkes stil.
Skroive nai d’ien of d’aar
raakt zowat meist uit de toid.
’t Is toch oigenluk te bot
deer moet efkes wat van zoid.
Skroive nai ’t buitenland,
deervoor had je luchtpostvelle.
‘k Heb er ientje nag bewaard
om zo van vroeger te vertelle.
Zelf skroif je ‘n brief of kaartje
’n beetje aandacht voor ’n aar.
Bai mooie of ok droeve dage.
Is ‘t zo nódig allegaar-
Wat allegaar wordt bedocht
om gedachtes deur te geve.
Ik hoop dat al wat skreven is,
bewaard wordt, ’n heel lang leven.
t
31
f
.i-e-
