w
i
Waarland, 15 maart 2006.
47
Oud... maar niet
der dagen zat.
wanten, alles breide ze voor de kinderen
van Jan Kramer. Of borduren, het liefst
schilderijen met een fraai tafereel. Mien
ging er zo zeer in op dat ze al bordurende
bijkans zelf in de lijst zat. In de winkels
hoorde ze de dorpsnieuwtjes en als ze
die dan tegen Hendrik, vers van de pers,
vertelde zei hij heel vaak dat hij dat
allang al wist. Mien had van Hendrik
ooit een fiets gekregen, maar toen hij
haar op dat rijwiel zag rijden vond hij
dat ze er niet goed mee overweg kon.
Hij maakte er grapjes over en zei tegen
haar dat hij de dokter en de pastoor zou
waarschuwen als ze met haar fiets an de
reed ging.
Trouw gingen Hendrik en Mien een paar
keer per jaar naar Rotterdam. Na het over
lijden van haar moeder kwam haar vader
beurtelings bij zijn dochter Bep en bij
Hendrik en Mien inwonen. Die periode
duurde 9 jaar. Haar vader hield van de
Speketerspolder en het dorp Waarland en
zei meerdere malen tegen zijn dochter en
schoonzoon: Jullie gaan als ik dood ben
niet met me sjouwen hoor. Ik wil hier wor
den begraven. Hij stierf op 93-jarige leef
tijd en vond achter de kerk van Waarland
zijn laatste rustplaats.
Ze hansten elkaar
Ondanks zijn niet al te beste gezondheid
pakte Hendrik snel na de verhuizing de
draad weer op. Hij werd lid van de biljart
club en de dorpnieuwtjes die hij hoorde
publiceerde hij jarenlang met een zekere
regelmaat in de W4 onder zijn schuilnaam
H.K. Warhoofd. Eén keer is Mien met
Hendrik naar de kermis geweest. Ze koch
ten wat oliebollen en nougatblokken en
hielden het voor de rest voor gezien.
Haar huishouden was tip top in orde en op
regel. De grote schoonmaak werd geen
jaar overgeslagen. Van eten koken daaren
tegen hield ze niet en Hendrik slikte dat
voor lief en liet nooit een enkele klacht
over het eten horen.
Mien heeft een sterk gestel en het woord
moe zal men niet uit haar mond horen.
De mensen moeten vaak om haar Rotter
damse uitspraak lachen. Het klinkt hen zo
komisch in de oren. Ze werd penning
meester van de Bejaardenbond en had een
kaartrondje met Nel Bekker, Geertje Bus
ker en Jantje van Schagen.
Het leven in het andere dorpje bij Sabina-
hof was goed. Beiden genoten van elkaar
en van hun bezigheden. Hendrik pandoer
de en dronk daarbij een lekker neutje. Mien
handwerkte dat het een lieve lust was en
kon breien en praten tegelijk. Met Arie
en Geertje Zutt gingen ze vaak op vakantie
en de twee stellen hansten elkaar mira
kels best.
Maar eind jaren ’80 begon Hendrik op
nieuw te sukkelen met zijn gezondheid.
Zienderogen verslechterde hij en op 1 juni
1990 overleed hij op 85-jarige leeftijd.
Een zware slag voor Mien, maar ze houdt
zich flink. Ze mist hem. Als je met haar
praat en het gesprek komt op Hendrik
dan beginnen haar oogjes weer te twin
kelen. Nog steeds, ook al is ze 98 jaar.
hem te stoppen en zijn bedrijf te verko
pen. Bij bejaardenzorg Waarland werd
een woning aangevraagd en in het najaar
van 1969 verhuisden Hendrik en Mien
van de Speketer naar een aanleunwoning
bij Sabinahof. Piet Roozendaal en Arie
Ruiter hielpen mee met de verhuizing.
Vanaf die tijd leerde zij de mensen uit
Waarland pas écht kennen.
Met dank aan:
- Fam. Ruiter-Kok.
Voorgoed verdwenen
Eind jaren vijftig werden er plannen ge
maakt om de Speketer te verkavelen.
Hendrik nam zittting in de verkavelings-
commissie. Hij was fel tegenstander van
het dichtgooien van het Diepe Gat. Hij
was een natuurmens en zag het belang
in van dat pracht stuk water en rietland.
Veel uren gingen op
aan vergaderingen.
Het Diepe Gat werd
land, de ringsloot
voor hun huis ver
dween en Hendrik
kreeg zijn bedrijf bij
huis. Ook de boerderij
naast hen werd ge
sloopt en zijn broer
Gert met zijn gezin ver
huisde naar de Diep-
gatweg. Aan die ver
anderingen moesten
Mien en Hendrik erg
wennen. Enkele jaren
daarna begon Hendrik
te sukkelen met zijn
gezondheid en de
dokter adviseerde
X M-
