Heerhugowaard, 19 februari 2004.
Geraadpleegde bronnen:
45
Antoon Smeets bereikte de
leeftijd van 89 jaar.
Met palet en penseel
In 1956 kwam er voor Antoon Smeets een
einde aan het actieve leven als directeur
van de kweekschool. Hij kreeg tijd voor
een nieuwe hobby, die hij de rest van zijn
leven trouw is gebleven: schilderen. Zijn
huis aan de Kaldenkerkerweg in Venlo
hing vol met eigen werk. Bij heel de
familie prijken nu nog zijn werkstukken
aan de muur. Ooit schilderde hij een
zelfportret, maar voor de meeste van zijn
schilderstukken putte hij inspiratie uit het
mooie Limburgse landschap. De collectie
was op enig moment zo groot en van zo’n
bijzonder niveau dat hij de eer kreeg een
expositie in Venlo te mogen inrichten.
Als Antoon Smeets na het schilderen op
verhaal wilde komen, speelde hij viool.
Muziek maken was een tweede hobby van
hem. Dagelijks maakte hij een paar uur
vrij om viool te kunnen spelen. Een groot
aantal jaren was Smeets bestuurslid van
‘Het Limburgs Landschap’ en jaren ach
tereen was hij voorzitter van de regionale
afdeling ‘Vrienden van de natuur’
Antoon Smeets overleed in 1975 op
11 oktober en bereikte de leeftijd van
89 jaar. Tien van die jaren heeft hij be
steed aan het onderwijzen en de vorming
van Waarlands jeugd. Op zijn gedachtenis
prentje is het volgende te lezen:
‘Nauwelijks terug van je Rijnreis, bereid
de jij je voor op de ‘Grote Reis’, die je
zou brengen naar al diegenen van ons
gezin, die je zo dierbaar waren. Je op
gewektheid, je werklust, je kennis en je
humor, stempelden jou tot een groot man.
Je vertrouwen in God, je diep gewortelde
geloof, maakten het voor jou mogelijk het
allergrootste verdriet te trotseren.’
Antoon Smeets was een man die meeging
met z’n tijd en ondanks zijn hoge leeftijd
oog had voor veranderingen, op welk
terrein die zich ook voordeden. Als man
uit het onderwijs kon hij zich ook vinden
in een vereenvoudiging van de spelling,
zoals: “hij wort, ik antwoorde, hij be
lande in de sloot”.
Vooral in geloofskwesties zijn de mensen de
laatste jaren onredelijker geworden’, aldus
Antoon Smeets. Het moest hem echter van
het hart dat men niet alles wat een pastoor
of geestelijke vertelde, voor zoete koek
behoefde aan te nemen.
Smeetsweg
Tijdens de vergadering van 20 februari
1953 stemde de gemeenteraad van
Harenkarspel in met het voorstel van
raadslid Gert Lantman om aan de weg,
lopende van de Kerkweg naar de Andries
Dekkerweg, de naam te verbinden van
Antoon Smeets. In het verlengde van de
Smeetsweg ligt de Volleringweg, genoemd
naar de bouwpastoor van Waarland.
Dat driemanschap, Vollering, Smeets en
Dekker, heeft zich op bijzondere wijze
ingezet om in 1919 de stichting van een
eigen, Waarlandse parochie en de bouw
van een eigen kerk mogelijk te maken.
Regionaal Archief te Alkmaar.
Archief gemeente Harenkarspel.
Archief Parochie H. Wulfram.
Archief Verenigde Noordhollandse
Dagbladen te Alkmaar.
Familie Smeets te Esloo (L).
Kerk en samenleving
In de tijd dat Antoon Smeets genoot van
een welverdiende levensavond, was Lim
burg in rep en roer. Er was sprake van
grote en scherpe tegenstellingen. Het
bisdom Roermond had een nieuwe bis
schop gekregen in de persoon van mon
seigneur Gijsen, die niet bij iedereen
geliefd was. Smeets had daar een me
ning over en durfde die ook wel uit te
spreken. Wat er voor en tegen Gijsen is
geschreven, heb ik allemaal gelezen. Dit
is mijn opvatting:
Gijsen is een goeie
man en Alfrink is een
goeie man. Maar ze
hebben verschillende
meningen. Gijsen
had het anders, meer
diplomatiek, moeten
aanpakken. Hij had
beter geleidelijk te
werk kunnen gaan.
Smeets had een hekel
aan schelden.’ Met
dat laatste heb ik me
nooit ingelaten. Och
waren alle mensen
wijs, en wilden
daarbij wel, de aarde
was een paradijs, nu
is ze vaak een hel.
