Een sta in de weg.
Waarland, 1 september 2001,
39
Bij Simon Jaspers, de vader van Ben, gin
gen ze elke ochtend om een koppie. Maar
veel soeps was dat bakkie opgewarmde
koffie van de vorige dag niet. Simon
Jaspers woonde waar nu de fam. J. Bakker
woont. Het hele boekhoudgebeuren begon
na de oorlog. Voor die tijd kwam de com
mies van de gemeente bij de mensen vra
gen of hun inkomen nog hetzelfde was als
het jaar daarvoor. Of het klopte was puur
een zaak van vertrouwen. Ben was er de
man niet naar om nare klusjes op te knap
pen. Als er tuinders waren die een boete
opgelegd hadden gekregen en zij kwamen
bij het kantoor daarover hun beklag doen,
dan moest Piet de kastanjes voor Ben uit
het vuur halen. Dan kroop Ben zo snel
mogelijk in de kast om een confrontatie
met de boze tuinder te vermijden. Ben zag
zijn toekomst in Nederland niet zo zitten
en maakte, zoals velen in die periode
deden, plannen voor emigratie overzee.
Op 15 juni 1955 verkocht hij voor 1.000
het huisje aan Piet Zuijdam. Veertien
maanden later op deed Piet voor 500 zijn
kantoortje van de hand aan kastelein
Willem Jonker van het tegenoverliggende
café De Posthoorn.
In 1977 werden de broers Dick en Jan van
der Gulik eigenaren van De Posthoorn
maar niet van het brandspuithuisje. Cees
Valk wilde de parkeerstrook waarop het
Geraadpleegde bronnen:
- Regionaal Archief
- ’Noord-Kennemerland’ te Alkmaar.
- Archief gemeente Harenkarspel
- Archief Verenigde Noord-Hollandse
dagsbladen te Alkmaar.
Met dank aan:
- Mw. M. Duimel-Stam.
- C. van der Gulik.
- J.P. Keet.
- P. Zuijdam.
Het gezin van Ben Jas
pers. Enkele jaren had
hij zijn administratie
kantoor gevestigd in
het brandspuithuisje.
Inzet: Piet Zuijdam
nam de praktijk over
nadat de familie
Jaspers naar Amerika
emigreerde.
huisje stond nog niet uit handen geven.
Als onderdak voor zijn auto’s wilde
hij het huisje nog niet kwijt. Uiteindelijk
werd de strook grond met het spuithuis
verkocht aan Jan van der Gulik. Toen hij
zes jaar later op het stuk grond achter het
brandspuithuis wilde bouwen, stond het
hem danig in de weg. Een struikelblok,
wat moest dat krot daar? Opeens was de
herinnering aan zijn broer die vol vuur
tegen datzelfde huisje aan voetbalde verd
wenen. Met hetzelfde elan waarmee
Plaatsman in 1903 had geijverd voor
de bouw, werd het spuithuisje gesloopt,
en was het in een onbewaakt ogenblik
plots uit het dorpsbeeld verdwenen.
Willem Jonker en zijn vrouw Riek Hoek
gebruikten het als berging voor spullen
die in het café teveel plaats in beslag na
men en voor zaken die ze niet dagelijks
gebruikten. Allerhande dingen werden er
in opgeborgen.
In 1963 besloten Willem en Riek het café
te verkopen en met de kinderen naar Alk
maar te verhuizen. Het was woensdag na
de kermis en in het café waren de sporen
en geuren van het drink- en dansfeest
overal waarneembaar. Op die dag werd
Cees Valk de nieuwe eigenaar van het café
en vanzelfsprekend ook van het voormali
ge spuithuis. Op 16 januari 1964 namen
Cees en Truus Valk hun intrek in het café.
En wat deden ze met het brandspuithuis
je? Daarin parkeerden ze hun mooie
auto’s welke onder andere ook werden
gebruikt bij trouw- en rouwdiensten.
