Tot slot. Joop Zutt. ‘Mijn herinneringen’ was de titel van het levensverhaal van Moeder Aafje Hooge boom-Meester. Herinneringen, die spon taan bij haar opkwamen en voor de vuist weg werden opgeschreven. Een verhaal waarin staat dat ze veel armoede heeft meegemaakt. Daarom was geld voor haar belangrijk. Niet om geld te hébben, maar om het voor haar gezin uit te kunnen geven. Aan tafel werd er echter nooit over ‘Hoogkarspel, 4 Juli 1979. Op verzoek van mijn zoon Piet zal ik nu wat herinne ringen schrijven uit mijn leven in dit mooie schrift, dat ik van hem daarvoor heb gekregen. Ik ben al haast 86 jaar, dus er zullen misschien wel eens kromme let ters tussen zitten, maar ik hoop dat het toch leesbaar zal zijn.Met deze woorden opende Aafje Hoogeboom-Meester de beschrijving van haar leven en haar gezin. In acht maanden zette zij haar lotgevallen in een schools, doch kloek en krachtig, handschrift op papier. Nauwelijks zonder doorhaling, kort en bondig, zonder enig opsmuk in nuchter puur Westfries schreef zij 148 bladzijden vol in het ‘mooie schrift’. Wij prijzen ons gelukkig, dat de familie Hoogeboom ons toestemming gaf, om haar herinneringen in Toendertoid te mogen publiceren. Wij, maar bovenal onze lezers, zijn daar bijzonder dankbaar voor. Uit talloze reacties van onze lezers blijkt hoe haar verhalen mensen boeien. Hoe de manier, waarop zij haar leven heeft beschreven, bij onze lezers zoveel herkenning en herinneringen teweeg brachten. Onnodig maakte zij zich zorgen over ‘kromme letters’ en de leesbaarheid van haar herinneringen. Elke nieuwe afle vering van Toendertoid was ‘Uit het dag boek van een negentienjarige Westfriese vrouw’ letterlijk en figuurlijk het eerste dat gelezen werd. In deze laatste korte aflevering besluit zij haar herinneringen. In 1990 is zij op 97-jarige leeftijd in het Bejaardenhuis te Hoogkarspel overleden. De familie Hoo geboom sluit dit unieke levensverhaal af met enkele herinneringen aan de vrouw die hun Moeder was. geld gesproken. Maar voor een groot ge zin was er veel nodig. Haar gezin was niet armoedig. Een gevoel van armoede heb ben haar kinderen nooit ervaren. Schulden maken deed ze niet. Kon ze iets niet beta len, dan kocht ze het niet. Ze was trots op haar man en kinderen en straalde dit ook uit. Ze erkende wel haar meerdere, maar voelde zich nooit de mindere. Bij nie mand, en dit gaf ze door aan haar kinde ren. Hoogmoedig? Integendeel. ‘Hoog moed komt voor de val’, zei ze vaak. Zij was de spil waar het gezin om draaide. Met een zekere discipline, echter zonder ‘dwang of moeten’, was Moeders wil wet, wat wel eens niet altijd in dankbaarheid werd afgenomen. Er heerste in het gezin een goede geest met elkaar. Rare woor den, vloeken of ge schreeuw, dubbezin- nigheden kwamen niet voor. De kleren voor de kinderen maakte ze zelf. Zit tend achter de naai machine zong ze al lemaal liedjes van vroeger, welke ze na haar ‘herinneringen’ heeft opgeschreven. Een heel schrift vol. Ze was opgewekt van aard, gezegend met een goede ge zondheid en een hel der verstand. Ze kon met iedereen om gaan, onverschillig wie of wat ze wa ren, want schroom kende ze niet. Later, in het Bejaardenhuis, als er een woordje moest worden gesproken, werd zij daar voor gevraagd. Niet dat zij zich op de voorgrond drong. Geen sprake van, veel eer: ‘Ga maar naar Moeder Hoogeboom, die doet het wel.’ En dan deed zij haar zegje: eenvoudig, recht uit het hart, maar ook zonder een blad voor de mond te nemen. Tot op hoge leeftijd konden mede bewoners bij haar terecht om een jurk te verkorten of te verlengen. Had iemand een touwtje of punaise nodig: zij had het wel. Zo zijn slechts enkele herinneringen aan een vrouw die onze Moeder was. Afie Hoogeboom-Meester. 3

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Toendertoid: Stichting Waarland van toen | 2001 | | pagina 5