Het luchtte zo verlegen lekker.
Plots was de koek op.
42
Op hoogtijdagen ver
werkte Peter wel 550 kilo
deegwaar
De kunst een goede bakker te worden
leerde men ook toentertijd niet van de ene
op de andere dag. Van jongs af aan volg
den de kleine kinderogen oplettend alle
handelingen van vader Lou en al kijkend
en proberend kregen ze er slag van. Vooral
Gerard en Peter voelden zich tot het
bakkersvak aangetrokken.
In 1974 nam 24-jarige Peter als jong zelf
standig ondernemer de zaak van vader
Lou over. Broer Gerard had ook interesse
Volleringweg. Behoorlijk overstuur rende
ze richting huis om hulp, welke echter niet
lang op zich liet wachten, want Lou, die
alles had zien gebeuren, rende haar al te
gemoet.
De werkdagen in de bakkerij waren lang,
warm en zwaar. Halverwege de jaren zes
tig werd een nieuwe stap in de bakkerij
gezet. Vanaf de maand augustus werden
enorme hoeveelheden pepernoten gebak
ken. Deze waren bestemd voor 5 decem
ber. Iedereen hielp mee om de hand
gemaakte pepernoten in plastic zakken te
stoppen, daarna werden ze naar de gros
sier gebracht. Met wel zes man werd er
aan gewerkt. Als het zomerdag erg warm
was, dan liep de temperatuur in de bakke
rij op tot het kookpunt. Er waren topjaren
bij dat er wel vierduizend kilo pepernoten
werden gebakken. Met de ingrediënten
die werden gebruikt voor het maken van
pepernoten begon Gerard korte tijd later te
experimenteren. Een snufje van dit en een
snuifje van dat werd bij een kleine
basishoeveelheid gevoegd. Verwachtings
vol werden deze proefbaksels uit de oven
gehaald en op smaak en geur gecon
troleerd en beoordeeld. Het resultaat was
buitengewoon lekker en men besloot gro
tere hoeveelheden deeg van deze samen
stelling te bakken. Gedurende het bakpro-
ces verspreidde zich een geur van taai ver
mengd met anijs door de hele bakkerij en
via de openstaande raampjes naar buiten.
Buren en voorbijgangers haalden dan
extra diep adem door hun neus en snoven
de aangename baklucht intens op. Met de
nieuwste gasoven was het deeg binnen
7 minuten gebakken. Het korstje, letterlijk
een koekje van eigen deeg, ging een
rijzende toekomst tegemoet. Af en toe
kwamen de buurjongens van Zonneveld
bij hun vriend Peter buurten. Het was dan
altijd lachen geblazen omdat het hen voor
de zoveelste keer weer eens niet was
gelukt een groot stuk deeg uit de machine
te pakken. Een groter stuk dan Peter
pakte, wel te verstaan. Zij konden dat
vanzelf veel beter, pochten ze. Onhandig
en met droge handen graaiden ze in het
deeg en smeerden zichzelf daarbij hele
maal onder. Kleverig vermaak waaraan
het drietal zelf de meeste lol beleefde.
Langzamerhand namen de pepernoten en
de korstjes de rol van brood en banket
over.
Begin 1974 overwoog Lou te stoppen met
werken zodat hij meer tijd kreeg voor zijn
liefhebberijen, zoals groenten kweken,
klaverjassen en vissen. In de voorbije
jaren had hij zijn kinderen kaartspelen
geleerd en nu wilde hij daar zelf wat vaker
aan toe komen. Met Annie de bloemen
tuin verzorgen en afrikaantjes kweken
waren genoegens waar zij beiden plezier
aan beleefden. Oom Cor Bakker, al jaren
lang vertrouwd raadsman binnen de fami
lie, adviseerde Lou zijn bedrijf te be
ëindigen en aan Peter over te dragen. Met
de verkoop van de korstjes kon Peter een
goede boterham verdienen, zelfs met
boter en beleg, zo voorzag Cor. Uiteraard
slechts te verwezenlijken met hard wer
ken.
