UIT HET LEVEN:
LEVEN EN DOOD.
Tekening: Henk Tol.
Riet Wever-Appel.
49
De crisusjare dertig, zo werde ze noemd.
In die toid was ik nag maar ’n kloin moid-
je en wist hillegaar niks van al die dinge.
’t Was zo’n end bai moin bed vedaan.
Vlak voor moin bed, dat ware doodkisten
en de lucht van hout en hars.
As kind uit ’n timmermansgezin was ik
deer an wend. In die jare maakte moin
vader zelf de doodkisten die nódig ware.
Om de nade dicht te make, kwam deer ök
nog hete pek an te pas. Den werd de bui
tenkant lakt. Deernei heel voorzichtig op
twei skrage in de voorkamer zet om te
droge. Soms stookte moe den ök nag de
kachel.
Wai, de kindere, sliepe in die kamer. Ging
ik seives te bed, den liep ik heêl voorzich
tig langs de kist en klom in de bedstee.
Maar altoid deed ik de beddeur op ’n kier
tje en keek den efkes de kamer in.
’t Olielampie van ’t Heilig Hartbeeld gaf
zón geheimzinnig licht an alles wat ik zag:
de skilderijen an de wand, ’t nikkelen
theeservies op ’t theekassie, Tante Zuster
met heur gróte kap. Alles leek wel te
bewege. Den kroop ik onder de dekens en
droomde, dat deer kabouters in en uit de
kist klauterde. Ze droege werkskortjes en
ik hoorde getik en gehamer.
As ik soches wakker werd, zag ik ’t
metien. Alles is nou aars. D’r zat nou witte
stof op de binnekant van de kist en glim
mende hengsels an de zijkante. Op ’t dek
sel zat 'n groot sulveren kruis. Den pakte
ik ’n gróte doos uit de diepe kast. Want
nou kwam moe wel gauw om ’t leste werk
te doen. Ik rolde zwarte kant van de rol of.
Moe maakte dat an de bovenkant vast met
neêld en dreid. ’t Kussentje werd met
zaagsel vuld. Op de rand stond: ‘Rust
zacht’As dat allegaar klaar was, werd de
kist op de handwagen zet, groot kleid deer
over heen en den de deur uit. Allegaar
dinge, die ons vertrouwd ware.
Maar op ’n keer was moe heêl erg ziek.
Dokter kwam alle dage, ’n Paar tantes
ginge naar moe op ziekebezoek en liepe
langs ’t kamerraam en deer stond midden
in die kamer ’n doodkist. ‘Oh, wat erg’,
zeide ze teuge mekaar, ‘ze is al dood’.
Huilend liepe ze de kamer in. Maar moe
zat al weer rechtop in bed. Wat ’n opluch
ting! ‘Nou leef ik vast nag lang’, zei ze.
En dat is ök beurd.
’t Benne dagelijkse dinge van ’t leven,
die je stof tot nadenke geve.
