UIT HET DAGBOEK
VAN EEN NEGENTIGJARIGE
WESTFRIESE VROUW.
Joop Zutt
Dat zit niet goed.
Hun wisten meer.
2
Bijna 46 jaar waren Arie Hoogeboom en Afie Meester getrouwd. In 1963 overleed
Arie Hoogeboom aan een ongeneeslijke ziekte. In dit voorlaatste deel uit haar levens
verhaal schrijft Afie Meester over deze droevige episode uit haar leven. Het is een
verhaal van ongeloof, mee lijden, een klein wonder en een triest afscheid. Door een
zware bronchitis kon zij niet ‘op de begravenis’. De lijkstoet reed langs haar huisje.
‘Wil u het nog zien Moe?’, vroeg haar dochter. Ik zei: ‘Nee hoor, dat kan ik niet. Doe
de beddeuren maar dicht.’
Afie Hoogeboom-
Meester.
Maar op een keer zei hij, ‘Ik denk, dat ik
toch maar eens naar docter ga.’ Nu ik
dacht wel, dan is het wel tijd, want als ik
het zei, dan wilde hij dat niet. Nu hij naar
Docter van der Reep in Lutjebroek op de
fiets en hij kwam heel blij terug. Hij zei
tegen mij: ‘Nou Moeder, alles was goed
hoor, maar mijn bloed moest nog onder
zocht worden.’ Nu ik ook blij natuurlijk,
maar ik dacht wel: ‘Als dat bloed nu ook
maar goed is.’ Maar ja, geen ellende voor
de tijd. Maar een paar dagen later kwam
Marie van Diepen met een briefje, dat was
de assiestente van Docter. Ik zei: ‘O gut,
daar komt Marie van Diepen.’ Ik dacht
direct: ‘Dat zit niet goed.’ Nu ik naar de
deur. Ze zegt:‘Een briefje van Docter.’ Wij
direct gekeken natuurlijk en daar stond op
dat Pa weer komen moest, want er was
eenige afwijking in ’t bloed. Nu Pa weer
heen, maar hij was toen niet blij, want
Docter had tegen hem gezegd dat er kan-
kerbaccillen in waren. Maar dat heb ik
nooit geweten, want Pa wilde dat mij niet
zeggen. Maar te werken ging hij niet meer
en hij werd helemaal niet goed.
En later kon hij haast niks meer eten of het
kwam er weer uit. Maar ik dacht aldoor:
‘O dat word wel weer beter.’ Pa heeft zijn
hele leven altijd zwaar werk gedaan,
zooals ploegen met twee paarden, maaien
en graan zichten, maar hij was nooit moe,
laat staan van ziek, terwijl hij uit zoo’n
zwak TB-gezin kwam. Dus ik dacht: ‘Hij
wordt gerust wel weer beter. Maar ’t werd
zoo erg, dat hij naar ’t Ziekenhuis moest.
En daar was ik eigenlijk blij om, want ik
dacht: ‘Dan wordt Pa vast wel weer beter.
De kinderen wisten ’t wel dat hij bloed-
kanker had (Leukemie), dus ongenees-
I
