r
Naar de Slootgaardmolen.
Gedwongen verhuizing.
De financiële afwikkeling na het ontslag
van zijn vader zat Manus Bommer niet
lekker en omdat hij met zijn gezin liever
in een molen woonde, besloot hij kort
daarna te solliciteren naar de functie van
molenaar in de Slootgaardpolder. Deze
plek was vrijgekomen, omdat de daar pas
benoemde molenaar Klaas Vlaarkamp
had bedankt. De Slootgaardmolen is een
van de grootste molens in Noord-Holland
en Manus zag in deze verandering zowel
een uitdaging als een promotie.
Situatietekening rond de
Slootgaardmolen.
Neeltje Bommer-
Hoedjes en haar gezin.
V.l.n.r.: Piet, Arte,
moeder, Jan en Anna.
Op 14 juli 1916 was de aanstelling van
Manus rond. De volgende dag kon hij
beginnen. Voor het verlies van zijn plant
goed in de Speketer kreeg hij een kleine
vergoeding uitbetaald. In september werd
de Slootgaardmolen gerepareerd. Er kwa
men een nieuwe vijzelbak en windpeluw.
Dit is een zware balk in de kap ter onder
steuning van de molenas. Ook de boet bij
de molen kreeg een opknapbeurt. Manus
ontving f 100 als jaarwedde, maar daar
van moest hij teer, olie en reuzel zelf beta
len. Voor het gebruik van het erf, een stuk
land, ‘de Kolkedik’, werd een fictief be
drag van f 250 berekend. Daarnaast kreeg
hij een vergoeding als kade werker. Het
gezin breidde zich uit, in 1918 werd Arie
geboren en op 11 mei 1922 zag Jan het
levenslicht. Manus was niet gewend om
stil te zitten. Hij zocht altijd wat om een
centje bij te verdienen, vooral in de oogst
tijd was er voldoende werk. In de zomer
van 1923 liep hij tijdens het hooien aan de
Westkade een zonnesteek op en raakte
buitenwesten. Hij werd naar huis gebracht
en leek aanvankelijk op te knappen.
Manus bleef daarna echter ziekelijk en
overleed op 14 januari 1924. Hij was toen
twee dagen 41 jaar oud.
Arie Bommer een pensioen geven van
f 150 per jaar. Dit zou de omslag per hec
tare met f 1 verhogen. De meningen wa
ren verdeeld en dit punt werd aangehou
den tot de volgende vergadering. De
meerderheid veranderde niet van gedachte
en daardoor haalde het voorstel van
Bakker het niet. Er werd wel besloten een
vergoeding te geven van f 80 per jaar en
voor de maanden januari t/m april totaal
f 25. Een bescheiden sociale oplossing na
ruim 40 jaar trouwe dienst.
Een nieuwe molenaar voor de polder was
voordeliger dan een knecht in dienst ne
men. Daarom besloot het polderbestuur
een advertentie te plaatsen. Jan Dekker uit
Schoort werd de nieuwe molenaar.
Neeltje Bommer-Hoedjes moest met haar
vier kinderen verhuizen. Neeltjes moeder
overleed kort daarna op 1 februari. Haar
vader Piet Hoedjes kon niet tegen alleen
zijn, verkocht zijn huis en land aan Peter
Verburg. Met dat geld kocht hij van Piet
Nieuwboer een kavel grond in de
Waarlandspolder. Hij liet er een huis zet
ten en toen dit klaar was, verhuisden hij en
zijn dochter met haar kroost naar de nieu
we woning, (nu: Nieuwboerweg 3)
Bij de vaststelling van de financiële tege
moetkoming aan de weduwe Bommer
bemerkte het bestuur dat Manus had ver
zuimd rentezegels te plakken, daardoor
