EEN BOERENSTOL?
IN DE SPEKETER.
Jein UfJ-Arnold Lantman
Tuinder aan de Luizeknip.
Te oiere zoeken.
8
Deel van een kadaster-
kaart uit 1877.
De boerenstolp is
omcirkeld.
Enige tijd geleden ontvingen wij van Jan IJff, wonende te Noord-Scharwoude, een
verhaal over het zoeken naar eieren in de voormalige Speketerspolder. Zijn verhaal,
geschreven in onze streektaal ‘het Westfries’, is niet gebaseerd op de werkelijkheid.
Het is een fictie, maar zeker niet minder leuk om te lezen.
De vader van Jan IJff heette Gerard terwijl
iedereen, die hem kende, sprak over Gé.
Vader IJff woonde aan de Luizeknip aan
het noordeinde van Oudkarspel. Hij was
getrouwd met Hillegonda van Exter. Zij
werd door de mensen Hiltje genoemd. Gé
IJff was tuinder van beroep en had zijn
land om de oost in de Speketers- en
Woudmeerpolder. Dat was een van de
redenen dat Jan IJff meer dan eens in deze
polders op het land bij zijn vader werkte.
Dichtbij de akkers van Gé IJff was die
vervallen boerderij waarvan Jan in neven
staand verhaal gewag maakt.
De joós, Freek en Arie ware puur loof. Ze
ware de hele dag de polder in weest te
oiere zoeken. Dat dede veul joós voor
heen. Ze hadde den een hele verzameling
oiere. Het was er om begonnen om zo veul
mogelijk oiere van verskillende veugels te
hewwe. As ze den weer een nieuw soort
vonden hadde, den pikte ze onder en
boven een gaatje in dat oi en blieze het
leeg. Ze kwamme den in een kissie met
mooi wit zand op de bodem en werde den
op een roitje legen, zo van ’t groóst óf.
De polder weer ze an ’t zoeken ware dat
was de Speketerspolder die lag zo beoos
ten de Woudmeer, teugen het Waarland
an. Zo midden in die polder stond een
ouwe, half in mekaar zakte boerderoi.
Onbeweund denkelijk. De joós durfde er
nooit zo dicht bai te kommen, want op het
erf van die bouwval, zo teugen een muur
tje an, deer broede altoid een zwanenpaar.
Ze hadde al een paar keer prebeert om
deer een oi van te groipen, maar asje in de
buurt van dat nest kwam, den vloog ien
van het echtpaar sissend en bleizend op je
of. De joós holde den weg, want ze had
den weldrus hoord dat een zwaan je biene
stik slaan kon met een klap van z’n vleu
gel. Die paar keer, dat ze in de buurt van
dat nest ware, en doodsbang weg hold
ware, den was het net of er ientje hard
lachte. Toch hadde ze bar veul zin in zo’n
zwane oi. Dat had immers gien ien van de
are joós. ‘We moete maar ers een goed
plan bedenke’, zee Arie, ‘ientje de zwaan
weg lokke en de aar gauw een oi groipe.
We moste murgen nag maar weer ers pre-
bere.’ ’t Zou heel aars lope as dat ze docht
hadde.
f
