TOENTERTIJD. - DE VLOEDGOLF.
Toentertijd.
De vloedgolf.
Johan Agenant.
Johan Agenant.
Anne Loos.
Anne Loos.
32
De kinderen van groep 7 en 8 van de Sint Janschool werden gevraagd een opstel te
schrijven over Waarland. Het verhaal mocht zich afspelen in het verleden of in de toe
komst. Jammer genoeg reageerden slechts de kinderen uit groep 7. Opvallend is dat
negen van de tien een verhaal hebben geschreven wat zich afspeelt in de toekomst. In
overleg met de leerkracht heeft de redactie twee opstellen uitgekozen voor plaatsing
in het blad. Johan Agenant heeft een verhaal opgeschreven over de oorlog en Anne
Loos over een ramp die ons nog dit jaar zal treffen.
Het gebeurde in 1999. Er brak een Derde
Wereldoorlog uit. Alle mensen vluchtten
naar Waarland. De mensen wisten dat er
Mijn Opa, die vertelde mij wel eens over
de Tweede Wereldoorlog. Toen de oorlog
begon, begonnen de mensen veel voor
raad in huis te halen of anders gezegd: ze
begonnen te hamsteren. De dingen die ze
in huis haalden, dat waren eten en donker
doek. De donkere doeken waren bedoeld
om het licht te dimmen, omdat de
Engelsen en de Amerikanen te bombade-
ren gingen in Duitsland. Omdat Waarland
een dorp was, hadden wij niet echt een
probleem met het eten. De mensen uit de
stad, die kwamen naar Waarland of ande
re dorpen om eten te halen zoals: wortels,
piepers en kool. De Waarlanders die een
moestuin hadden, ruilden met de buren
voor andere dingen zoals: koffie, keuken
papier en andere dingen. De mensen, die
op het platteland woonden, hebben een
ramp gezien toen een vliegtuig neerstort
te. De Duitsers kwamen hier later naar kij
ken. De Waarlanders waren soms erg
bang, vooral de joden, als die in Waarland
waren. Toen er vrede was, toen waren de
mensen van Waarland heel erg blij. De
Waarlanders vierden feest, omdat er vrede
was. Het bevrijdingsleger kwam ook met
vliegtuigen om voedsel te strooien. En dat
was het.
een meteoriet in het heelal zweefde, maar
ze wisten niet dat die meteoriet naar de
aarde ging. Hij zou in zee neerstorten,
maar al die mensen wisten dat niet, dus
dachten ze dat ze in Waarland veilig
waren. Maar dat is niet zo, want de meteo
riet zou in zee terecht komen, dan ontstaat
er een vloedgolf, dat kan elk moment
gebeuren. Maar er was een meisje van
twaalf en heette Lotte. Alleen dat meisje
wist het wel, want haar vader werkte met
dat soort dingen. Die vader mocht het aan
niemand vertellen. Maar ze had het wel in
haar dagboek geschreven en in een kistje
gedaan, zodat het niet zo heel erg nat
wordt door de vloedgolf. Op een dinsdag
begon het heel hard te onweren en er
waren een paar inslagen. Om twee uur
’s middags hoorden alle mensen in
Waarland en omstreken een raar geluid.
Het geluid leek op onweer, maar dat was
het niet. ’Het was de woestige zee’, zei de
vader van Lotte. Twee seconden later
kwam er een woestige vloedgolf. Alle
mensen probeerden te vluchten, maar ze
kwamen in de vloedgolf terecht. Niet alle
mensen, zoals Lotte en haar vader over
leefden de ramp. Ze hadden niks te eten of
te drinken. Na een paar weken overleed
Lotte, daarna haar vader. Twintig jaar later
had de zee zich weer ingetrokken. Het
was een grote woestijn. Toen de onderzoe
kers dat ontdekt hadden, zagen ze een
kistje staan. Toen ze dat open hadden
gemaakt, zagen ze het dagboek. Toen ze
dat verhaal gelezen hadden, gingen ze op
zoek naar iets van twintig jaar geleden,
maar ze zagen alleen oude skeletten. Er
waren maar zes mensen levend terugge
vonden van de grootste ramp aller tijden.
