n
fel
Klaverjassen troef.
Schiphol 13 juli 1958, de
grote dag, Annie Bruin te
midden van haar dierba
ren.
Na Wainfleet verhuisde
het gezin naar deze M’o-
ning in Port Colborne.
schrikkelijk eenzaam. Ze woonden naast
de Hollandse familie Vink en bij het min
ste of geringste liep Annie direct naar ze
toe. Heimwee naar haar geboortegrond en
de familie knaagde zo hevig aan haar dat
ze desnoods kruipend terug naar Waar
land had willen gaan.
Het contact met familie en bekenden
werd in stand gehouden door middel van
een intense briefwisseling en zo nu en dan
een telefoontje.
In het voorjaar van 1959 bracht de post
voor Annie en Cor twee fijne brieven mee
uit het moederland. Luus zou op 29 april
met Arie de Nijs trouwen en vader en
moeder Nieuwboer gaven feest omdat zij
op 3 mei 50 jaar gehuwd waren. Dat
waren twee redenen om over te komen
naar Holland en Annie had zoveel verlan
gens naar ‘huis’ dat ze de tussenliggende
tijd nauwelijks kon afwachten.
Voor de tweede maal binnen een jaar
vloog Annie, maar nu alleen, de Atlan
tische Oceaan over zich verheugend op
het weerzien met familie, bekenden en
het dorp Waarland.
ken wuifden nog eenmaal naar de familie,
de grote vlucht begon. Na tien uur vliegen
ging de deur van het vliegtuig open en lag
de stad Montréal aan hun voeten. Vandaar
ging de reis verder naar Wainfleet.
Eenmaal aangekomen op de plek van
bestemming vertrok Cor met de oudste
jongens om op een tabaksplantage te wer
ken. De afstand van huis naar de plantage
was te groot om dagelijks heen en weer te
reizen, dus lag vader met de jongens in de
kost en kwamen ze alleen in het weekend
thuis.
Tante Bets had zelf geen kinderen en kon
met dat jonge spul helemaal niet overweg.
Kinderspeelgoed, dat her en der rondslin
gerde, was haar een doorn in het oog en
werd gauw weggestopt. Annie bleef met
de jongsten achter en voelde zich ver-
De jaren verstreken en Cor had in Canada
een klein eigen bedrijf opgebouwd waar
mee hij het levensonderhoud voor zijn
gezin verdiende. Wederom was hij zelf
standig ondernemer, maar nu verkocht hij
aardappelen, eieren, appels en limonade.
Ook Annie en de kinderen hadden er druk
werk mee want het aantal klanten bedroeg
niet zelden honderd per dag. De verdien
sten waren prima en ruim voldoende voor
huisvesting, kleding, voeding en scho
ling. En er was geld om een nieuwe piano
te kopen, die ze zo node had moeten mis
sen.
De vrouwen aan wie Cor zijn spullen
afleverde hadden vaak medelijden met
hem en zijn grote gezin. Met een meewa
rige blik stopten ze Cor dan een zak kle
ding in zijn handen en zeiden: ‘Jullie heb
ben zoveel zonen en zoveel dochters, je
zult dit wel goed kunnen gebruiken.’
Het wegbrengen van de spullen gebeurde,
als de afstand niet te ver was, met de hon
denkar.
Het ging goed in Canada met het gezin
van Cor Bruin. De familie die zo nu en
dan uit Holland overkwam kon daarover
40
