Dat kon Bruin trekken.
Hoe het ook zij, Bruin moest er hard voor
de stand. Het feit dat hun aanstaande
schoonzoon zeven jaar ouder was dan hun
dochter en altijd op ‘houge kniese’ in de
kerk zat werd afgedaan als een te ver
waarlozen bezwaar. Er werd driftig
gespaard en vergaard. De uitzet werd zelf
genaaid, moeder kocht een grote lap fla
nel voor het maken van dameshemden,
drie stuks witte met ronde hals en evenzo
veel met een splitje. Die met een splitje
waren bedoeld voor het geven van borst
voeding. Men ging er gewoon van uit dat
er wel kinderen zouden komen. Was ze
niet voor haar uitzet bezig dan had Annie
wel ander naaiwerk om handen. Blauwe
kielen en onderbroeken voor vader naai
en, ze was heel vaardig met naald en
draad. Dat hadden ze haar op naailes wel
bij gebracht.
Na zes jaar verkering trouwde Annie
Nieuwboer met Cor Bruin op 29 mei
1935 in de parochiekerk van de H.
Wulfram te Waarland. Het was een mooi
bruidspaar dat daar lopend naar de kerk
ging. Annie in haar zelfgemaakte licht
blauwe jurk in prinsessenmodel en met
zwarte schoentjes aan haar voeten en haar
aanstaande in stemmig donker. Geertje
Groot, die in het huis woonde naast het
café van de weduwe Stoop, (dit huis is
gesloopt) had Annie een beetje geholpen
bij het maken van haar bruidstoilet.
Daar zat het jonge stel, keurig in hun eer
ste huis aan de Veluweweg D 67 (nu J.
Nagtegaal). Cor huurde dit huis van de
parochie, de vorige bewoners waren Piet
en Jans Bruin-Jong.
Al spoedig diende het eerste kindje zich
aan; op 2 mei 1936 beviel Annie van haar
dochter Mia en kwamen de dameshemden
met splitjes uit de linnenkast.
Cor verdiende, zoals velen in het dorp, de
kost als tuinder. Dat was zwaar werk en
bovendien liet zijn gezondheid af en toe
te wensen over. Een bezoek aan dokter
Van Hesteren te Warmenhuizen bracht
aan het licht dat hij een hartkwaal had en
dat het voor hem beter was ander werk te
zoeken.
Dat was gemakkelijker gezegd dan
gedaan. Toch was Cor Bruin er de man
niet naar die zich zomaar uit het veld liet
slaan en samen met zijn vrouw stippelde
Kopen bij de Spar,
is sparen bij de koop.
hij een nieuw, maar ook een tikkeltje ge
durfd, plan uit.
Tegen het eind van de crisisjaren, krap
drie jaar na zijn huwelijk kochten Cor en
Annie de oude kaasfabriek, die op de
hoek van de Kerkweg en de Veluweweg
stond. Het pand werd gesloopt en Cor liet
er door aannemer David van der Gulik op
deze open plaats, een nieuw woonwinkel-
huis bouwen voor f. 6.500,-. Van tuinder
naar kruidenier en dat in een dorp waar
destijds ruim 1000 mensen woonden en
nog drie andere kruideniers neringdoende
waren!
Een groot voordeel voor Cor Bruin was,
dat hij als Sparkruidenier begon, een lan
delijk en regionaal sterke organisatie.
Vanwege zijn achternaam gunde bijna de
hele familie Bruin hem de klandizie van
zijn winkel en dat bracht heel wat gelde
lijke zekerheid op.
Annie had het van meet af aan moeilijk in
haar nieuwe huis. Ze vond het te groot en
voelde zich er niet echt thuis. Bouwkun
dig mankeerde er ook wat aan. De schoor
steen bleek veel te zwaar voor het dak en
werd al gauw vervangen door een asbest-
pijp. Veel tijd om zich met dit huiselijk
ongerief bezig te houden ontbrak, want
het leven van alle dag eiste al haar aan
dacht op.
Jaar na jaar werden er kleine Bruintjes
geboren die luisteren naar de namen van
Luus, Martien, Peter, Herman, Cor, Ank,
Marijke, Wim, Ada, Aloys en Tineke. Zij
waren ter wereld gekomen met de hulp
van de verloskundigen: juffrouw Nannes,
Trien Noordstrand of Truus van der
Gulik. Neel Bruin was meermalen de
baakster.
De overlevering verhaalt over een merk
waardig kraambezoek. Vlak na de
geboorte van zoon Peter kwam Annie’s
oude buurvrouw Neeltje Bommer-Hoed-
jes op kraambezoek. De boreling lag luid
keels te krijsen in zijn wieg en Neeltje
wist wel een middeltje om het wicht stil te
krijgen. Voordat ze zich over de wieg
boog en haar tong in het babymondje
stopte zei ze:’Zo, nou kan ie effies suk-
ken.’
