NAAR HET KAMP VUGHT.
Opgepakt en op transport.
Loco-burgemeester Cees Bakker.
Kabelleggen in de Zijpe.
Cees Bakker werd op 24 januari tijdig
door de ondergrondse ingeseind dat de
Duitse Sicherheits Dienst belangstelling
1944. Ons land was al meer dan drieën
eenhalf jaar bezet door de Duitsers. Er
was nog lang geen uitzicht op bevrij
ding. Het verzet nam wel toe, maar zon
der hulp van buitenaf was het einde van
de bezetting niet in zicht. De N.S.B.
ging er met instemming van de Duiters
toe over om meer macht naar zich toe
te halen. Her en der mocht de N.S.B.
’eigen burgemeesters’ aanstellen. In
Heerhugowaard kwam NSB-burge-
meester Arie Volkers, in Harenkarspel
werd de bevolking opgescheept met
Chris Roos, in Langedijk kreeg Dirk
Stoutjesdijk het voor het zeggen en in
Oude Niedorp kregen ze de uit Nieuwe
Niedorp afkomstige Pluister als N.S.B.-
burgemeester. De eigenlijke burge
meesters weigerden aan het regime van
de bezetters mee te werken en doken
onder. Henricus Nolet, die zowel burge
meester van Harenkarspel als War
menhuizen was, werd op 7 januari 1944
officieel ontslag aangezegd.
De Duitsers werkten in Den Helder bij de
Rijkswerf in rap tempo aan het vervaardi
gen van munitie en afweergeschut. Zij
moesten over betere communicatiemidde
len beschikken. In Noord-Holland werden
er nieuwe kabels voor telegraaf en telefo
nie gelegd. Om dat werk zoveel mogelijk
te bespoedigen werden de burgemeesters
in onze regio gedwongen namen op te
geven van mensen die bij het kabelleggen
konden helpen. Zij moesten dan met
paard en wagen op het werk verschijnen.
Burgemeester Henricus Nolet, van de
gemeente Harenkarspel weigerde de
namen op te geven.
Op 2 januari 1944 dook hij onder en hield
zich voor de Duitsers niet thuis. De
Duitsers besloten daarop gemeentesecre
taris Mr. Gerard Essing opdracht te geven
deze lijst met namen samen te stellen.
Ook Essing weigerde. Toen werd er bij de
loco-burgemeester van Harenkarspel,
Cees Bakker, woonachtig in de Sloot-
gaardpolder, aangeklopt. Bakker was de
derde in de rij die weigerde. Dat stak de
Duitse bevelhebber in deze contreien. Hij
wilde zich bij deze drievoudige weigering
niet neerleggen en nam krasse maatrege
len.
voor hem had. Ze liet hem weten: ’’Zorg
dat je weg komt, want ze komen je opha
len”. Nog diezelfde avond werd er bij
Bakker aan de deur geklopt door drie
mannen van de S.D. Zij gaven zich uit als
zogenaamde medewerkers van Rijks
waterstaat. Zij wilden Bakker spreken.
Van zijn vrouw, Anna Bakker-Tesselaar,
kregen ze te horen dat hij te vergaderen
was ofzo en dat hij die nacht niet zou
thuiskomen. Het was immers na acht uur
en na spertijd mocht je toch niet meer
over straat. De S.D.-ers geloofden het ver
haal van mevrouw Bakker niet, maar ze
stapten op. Binnen tien minuten waren zij
echter weer terug. Door drie deuren tege
lijk drongen zij de boerderij binnen en
doorzochten het hele pand. Ze vonden
Cees Bakker niet. Hierop besloten ze
mevrouw Bakker, die toen 63 jaar was, als
gijzelaar mee te nemen. De kinderen
Guurtje en Wim boden zich aan om mee
te gaan, dan kon hun moeder thuis blijven.
Daar wilden de S.D.-ers niets van weten.
Als laatste poging om zijn moeder thuis te
houden ging Wim voor de deur staan,
maar onder bedreiging van een pistool liet
hij haar gaan. Mevrouw Bakker mocht
nog wat schoon ondergoed en enkele toi
letartikelen meenemen. Bij boerenleider
Piet Hoogland in de Schagerwaard werd
gevraagd of deze mevrouw de juiste per
soon was. Hoogland knikte instemmend.
Diezelfde avond werd ook Jo Nolet-de
Rijk, de echtgenote van de burgemeester,
in Warmenhuizen gearresteerd en overge
bracht naar Amsterdam. Wim Bakker
I
I
49
