Het leek mee te vallen.
Drie keer hoger.
Om de voedsel
voorziening van
het Nederlandsche
volk te verzekeren.
Nederland de strijd niet onmiddellijk zou
staken, zouden Amsterdam en Utrecht
eenzelfde lot treffen. Generaal Winkel
man moest voor dit brute geweld het
hoofd buigen. Nederland capituleerde.
Voor Jan Stoop en zijn maten kwam een
eind aan de vijf meest bewogen dagen uit
hun leven. Vuurcontact met de vijand
hadden ze echter niet gehad, ze hadden
geen schot gelost.
Nadat Frankrijk de strijd had gestaakt,
waren de meeste Waarlanders ervan over
tuigd dat Duitsland niet meer verslagen
kon worden. Men probeerde daarom zich
zo goed en zo kwaad mogelijk aan te pas
sen aan de nieuwe machtshebbers. Het
tuindersdorp Waarland pakte de draad
van het dagelijkse leven weer op, immers
het landwerk wachtte. De Nederlandse
regering had zich ten aanzien van de
voedselvoorziening goed voorbereid. De
land-en tuinbouw en veehouderij werden
al streng gecontroleerd op opbrengst en
afzet van de produkten. Van import-goe-
deren waren grote voorraden aangelegd.
De organisatie was in handen van het
Rijksbureau voor de voedselvoorziening
in oorlogstijd. Controleurs van de Crisis
Controle Dienst zagen erop toe dat de
tuinders hun produkten in voldoende
mate afleverden. De tuinders mochten tot
hun voldoening ervaren, dat na de moei
lijke crisisjaren, de kool, aardappelen,
uien, erwten en bonen goede prijzen
opbrachten. In korte tijd gingen de prijzen
we] drie keer over de kop. Van de bezetter
ontdekte men weinig. Duitse soldaten zag
men in die eerste jaren zeer sporadisch.
Slechts een enkele Duitse patrouille zag
men in ons dorp. Wèl bijzonder was de
wachtpost midden in de polder. In de
Groet op het land van Jaap Pancras stond
een klein houten optrekje. Eén soldaat
moest daar vierentwintig uur op wacht
staan. Per telefoon had hij kontakt met
zijn in Kalverdijk gelegen onderdeel en
zo moest hij de komst van vliegtuigen
doorgeven aan het daar opgestelde lucht
afweergeschut. Met een bootje kwam
vanaf de Waarlandsweg de aflossing. Het
’kloeten’ was voor hen een ware straf.
alles min of meer bij het oude zou blijven.
Niemand had op dat moment door, dat
Seyss-Inquart, de Reichskommissar, de
opdracht had gekregen om van Nederland
een nationaal-socialistisch land te maken.
Nee, het leek allemaal nogal mee te val
len. Jan Stoop was krijgsgevangen ge
maakt en ondergebracht in de Kromhout-
kazeme te Utrecht. Vol spanning wachtte
hij daar met zijn lotgenoten op wat komen
zou. Groot was de blijdschap toen Seyss-
Inquart bij zijn aanstelling in Nederland
aankondigde dat alle krijgsgevangenen
naar huis mochten terugkeren. Begin juni
waren alle Waarlandse soldaten gelukkig
weer thuis.
14 Mei 1940 capituleerde Nederland en
werd ons land bezet door de Duitsers.
Veel Nederlanders hoopten dat de
Duitsers toch wel èrgens tot staan zouden
worden gebracht. Het mocht echter niet
zo zijn. België capituleerde, Duinkerken
werd door de Engelsen ontruimd. Nog
verdween de hoop niet. Aan de Fransen
zouden ze zeker een tegenstander van for
maat krijgen. Valse hoop. Frankrijk moest
op 22 juni 1940 de wapens neerleggen.
De Waarlanders hadden geen enkele notie
van wat een bezetting eigenlijk inhield.
Velen dachten dat de Duitsers onmiddel
lijk en onder dwang de Duitse wetten
zouden invoeren en dat Nederland tot een
deel van Duitsland zou gaan behoren.
Toen dit echter uitbleef, kwam er een
gevoel van opluchting. Een gevoel, dat
40
