GRAAG DENK IK TERUG AAN
WAARLAND.
Zonder kapelaan.
Kerkbestuur - parochievergadering.
Pastoor A.H. van der Meiden.
16
Toen we nog een kapelaan hadden, kreeg
ik in Schagen bij de vergadering van de
priesters van ons dekenaat, wel eens op de
kop, dat ik onze liturgiegroep te weinig
ruimte bood: alleen nog maar lectoren tij
dens de missen maar geen vieringen zon
der een priester. Ik was van mening dat ik
dit aan de beminde gelovigen niet zou
kunnen verkopen dat ik op een zondag
rustig in de pastorie zou blijven zitten en
de gelovigen in plaats van een misviering
een dienst zouden krijgen, waarin gewone
parochianen zouden voorgaan.
Toen de paters uit ’t Veld vertrokken en
wij onze kapelaan P.J.M. Schakenraad
daarmee verloren, deed ik aan de werk
groep liturgie het voorstel: Gaan jullie nu
daags voor een uitvaart een avondwake
verzorgen, zodat ik de tijd krijg een uit
vaartdienst voor te bereiden. Toen is het
eerste boekje ’’Avondwake” voor onze
parochie samengesteld. Toen ik in ’69 in
Waarland kwam, was het de gewoonte dat
een of meerdere avonden aan het sterfhuis
de rozenkrans werd gebeden. Maar toen
de eerste zoon van de familie Jaspers aan
de Veluweweg tragisch om het leven was
gekomen, waren we bang dat de toeloop
van medelevenden veel te groot zou wor
den om die bij hun thuis te ontvangen en
stelden we voor om een avondmis in de
kerk te houden. Na afloop van die dienst
zou er dan gelegenheid tot condoleren
zijn. Vanaf dat moment kwam het geza
menlijk bidden aan huis te vervallen en
omdat we toen samen met de parochie van
Tuitjenhom kapelaan G. Guijt hadden,
vormde zo’n extra dienst geen moeilijk-
Zo kon het gebeuren dat sommigen van
hen een parochieraad helemaal niet zagen
zitten, want die leden waren zomaar door
de parochie gekozen en aangesteld. Op de
eerste vergadering met de parochieraad
ging ik informeren hoe het stond met de
voorbereiding van het 5O-jarig feest. Maar
ze wisten nog nergens van en gingen we
dus samen druk overleggen.... maar elders
in de parochie werd diezelfde avond over
leg gepleegd met de toneelgroep van onze
parochie over het stuk dat bij dit feest zou
worden opgevoerd. In de loop van de vol
gende jaren kwam de nodige samenwer
king tot stand en kwam er een heel andere
structuur voor de parochie: de parochie
raad die aanvankelijk enkel een advise
rende stem had, werd parochiebestuur
met Hans Kok als eerste voorzitter.
Naderhand kwam echter van hoger hand
de bepaling dat toch een priester voorzit
ter moest zijn. De laatste jaren van mijn
pastoraat kwam steeds sterker het streven
naar voren, dat wij als priesters ons meer
moesten terugtrekken en ruim baan voor
de ’’leken” moesten gaan maken. Het
voortbestaan van een parochie moest niet
enkel afhangen van de aanwezigheid van
een priester die alleen voor die ene
parochie bestemd was. Daartoe moesten
afzonderlijke werkgroepen opgericht
worden, die dan weer hun vertegenwoor
diging kregen in het parochiebestuur. Zo
kwamen er werkgroepen voor liturgie,
kerkfmanciën, kennismaking, missie etc.
Een paar dagen geleden belde mevrouw
Riet Wever me op met het verzoek om
ook iets te schrijven in Toendertoid ter
gelegenheid van het 75-jarig bestaan van
de parochie. Zeg dan maar eens nee, want
als ’’rustend pastoor” moet je toch alle tijd
hebben en Waarland is nog niet uit mijn
gedachten en belangstelling verdwenen.
Dit jubilee doet mij denken aan wat ik
meegemaakt heb bij het 50-jarig bestaans-
feest: dat was dus in 1969. Per 19 augus
tus was ik toen als pastoor in Waarland
gekomen en we stonden dus al vlak voor
dat feest van 1 november. Helaas boterde
het toen nog niet zo goed tussen het kerk
bestuur en de parochieraad. De leden van
een kerkbestuur werden destijds, na voor
dracht door de desbetreffende parochie,
door de bisschop zelf benoemd. Daarna
moesten ze bij de deken een eed afleggen,
dat zij hun taak goed zouden vervullen.
I 1
I I
I
I 11’’
1
