Wupbrug an De Weêl
Ad
N
Siem de Haan.
Oh, vroeger, wupbrug an De Weêl
stond jij soms as een wuppeledeêl
an ien kant hêlegaar omhoog,
den kwam de vrachtskuit van Jan Droog
voorbai, dat was een mooi gezicht.
Maar heêl gauw ging je den weer dicht
want fietsers, wagens, het verkeer
dat wachtte den alweer.
En’s winters, wupbrug an De Weêl,
was het bai jou een aar tafereêl
den ware we met kameraas
met joós en moide op de skaas.
D’r stond den ok een marketent
met sukkelaad voor voiftien cent,
den was’t winterparadois
met alleman op’t ois.
Maar nóu is het een are toid,
we rake veul van ’t mooie kwoit,
maar jij, met al je stille pracht,
jij staan an ’t water en je wacht
en leit, al honderd jaar meskien,
an ons, ons domme mensen zien
dat er nag zo veul moois bestaat
in ’t leven, dat zo gauw vergaat.
Jij ben deer van een onderdeêl,
Jijwupbrug an De Weêl.
’t Was op een mooie zeumerdag
dat ik jou zó opiens weer zag:
een houten boog as sterke skoer,
twei leuninge, een houten vloer,
wat riet wat kroos, een waterplant,
een groene kaai an elke kant
maar middenin, as pronkjuweêl,
jijwupbrug an De Weêl.
24
