Grappig is dat nergens uit het artikel van Royaards blijkt, dat al de
gebeurtenissen, hieronder genoemd, in ons dorp Schoorl plaatsvonden. Een
aantal lezers van de achterpagina van de NRC van 11 augustus 1997 echter
herkent niet alleen Schoorl maar leest ook hun eigen naam of herinnert zich een
genoemde naam van een schoolkameraad. Meester Braekensiek was natuurlijk
toch wel een bekende met een aparte naam. Net zoals juffrouw Lovink.
Hoofdpersoon is ongetwijfeld Arie Hoogvorst, in zijn latere leven
fietsenhandelaar annex reparateur. Net als zijn vader. Ze woonden en werkten
op de plek waar nu de apotheek gevestigd is. Nog steeds woont hij aan de
Laanweg. Hij is het voorval niet vergeten.
ir/A
jn IioJmy
Qi&dam
mme,
rSb>
"Wapens op school" - de
conclusie van een onderzoek
onder middelbare scholieren
in Rotterdam, waarover deze
krant berichtte - roept dierbare
herinneringen in me op.
Ik groeide een halve eeuw
geleden op in een dorp aan
zee. Daar begon het gebruik
van wapens al op de Openbare
Lagere School. Ik herinner me
dat Klaas de Boorder een mes
trok toen onze meester hem
in de hoek zette. Hen veldslag
dreigde korte tijd later. Geheel
onverwacht. Meester Braeken
siek was een kwetsbare, kale
man. Hij hanteerde niet de
tucht die we gewend waren van
juffrouw Lovink die zonder blik
ken of blozen een liniaal op je
vingers kapotsloeg. Hij was van
elders naar dit dorp gekomen.
I lij was van de Blauwe Knoop
en propageerde Esperanto als
wereldtaal.
Ik viel door de mand tijdens
een les waarin werd gevraagd
woorden te bedenken die
verschillende betekenissen
konden hebben. Ik sloeg mijn
armen over elkaar, zette mijn
borst op en siste: "Meester
meester meester!" De meester
richtte zijn aandacht op mij.
"Advocaat", stotterde ik. "En?"
vroeg meester met een ongedul
dig rukje aan de stok. "Je kunt
het ook drinken", antwoordde ik
glunderend. Niemand begreep
waar het om ging. Meester wel.
"Hoe weet je dat?" "Omdat ik
dat zondags krijg." Het gezicht
van de meester betrok. Er viel
een stilte. Buiten galoppeerde
een merrie met haar veulen door
de wei. "Je blijft straks na", klonk
het onheilspellend. "Ik krijg 's
zaterdags twee borrels", grapte
Arie Hoogvorst die doorhad wat
er aan de hand was. "Laatst had
ik de fles te pakken..." Verder
kwam hij niet. Meester trok hem
aan zijn oorlelletje uit de bank.
Arie stond met gebogen hoofd
in het gangpad. Een druppeltje
bloed trok traag een spoor over
zijn wang. Iedereen keek er
stil naar. Meester had het oor
losgelaten en leek een moment
niet te weten wat te doen. De
jongen die de blikken van zijn
klasgenoten gewaar werd, tastte
langs zijn gezicht en keek naar
het bloed op zijn vingers. Hij
was de eerste die een besluit
nam. Hij verliet het klaslokaal en
sloeg de deur achter zich dicht.
We zagen hem een ogenblik
later - kop en schouders boven
het muurtje dat de speelplaats
van de tuin voor de school
scheidde - naar de poort lopen,
de weg op, naar huis.
lr^.
Ik zal me verdedigen!
Cultuur historische Vereniging Scoronlo maart 2010
