T"
S^AceAte/u/o
o^)r}T.
H&jJrgh*.
Qisnam
droeg dan graag een grote slap
pe hoed, een flambard. Schafer
was niet zo groot en in ieder
geval in zijn Schoorlse periode
wat gezet. Zijn vrouw, Ida
Antonia Dümstorff, was 11 jaar
jonger en een statige dame.
Toen het echtpaar in Schoorl
kwam wonen namen zij hun
intrek in het huis Slotlaan 4,
toen "Huize Dineke" geheten.
De huidige bewoners hebben
het huis "Onder de bomen"
genoemd. Lang heeft hij niet in
Schoorl gewoond. Schafer en
zijn vrouw verlieten Schoorl al
weer in november 1929. Ze ver
trokken toen naar Amsterdam.
Veel zal hij gedurende deze
anderhalf jaar ook niet in
Schoorl geweest zijn vanwege
de vele, ook buitenlandse, tour
nees waar hij voor gevraagd
werd. Als hij thuis was trokken
de Schafers veel op met de
familie Heringa, de toenmalige
huisarts van Schoorl. Ook kwa
men vele vrienden graag bij hen
op bezoek, o.a. Jan Toorop (die
hem ook schilderde), M.J.
Brusse, Isr. Querido.
De vele aantekeningen die
Schafer in zijn leven gemaakt
heeft zijn in boekvorm samen
gevat en pas na zijn dood uitge
bracht. Het boek is onder de
naam "Het Klavier" uitgebracht.
Daarin staat bijvoorbeeld hoe
hij zich druk kon maken over
het verschil tussen piano en kla
vier. En hoe belangrijk het is de
juiste spierspanning op de toet
sen aan te leggen wat hij "De
cultuur van den aanslag" noemt.
Hij wijdt hier 6 pagina's aan om
dit goed uit te leggen! Ook
schrijft hij in zijn boek dat er in
de muziekwereld veel kliekjes
zijn. De geest der musici is
kleinburgerlijk en het
Concertgebouw staat onder een
despotische bewind! Hij leed
hier onder en voelde zich daar
door soms in een isolement
gedwongen."Wij zijn een klein
volk in een klein land", zei hij.
Over krantenkritieken schrijft
hij dat de bekrompenheid groot
is."Holland op z'n smalst" en
"de stommiteit van de oordeels
vormingen". Met zijn kritiek
richt hij zich niet alleen op
Nederland. Ook de Duitsers
krijgen in dit kader een veeg uit
de pan. Toch kwamen hier ook
wel lovende kritieken. Zo
schrijft het Hamburger
Fremdenblatt in 1926 dat
Schafer's spel een "Rembrandt
stemming" kon oproepen en
"een halfdonker van spanning
doortrokken onbestemde glans
die zich aan een verborgen bron
laaft".
Thuis kon hij urenlang stude
ren, zijn geliefde Chopin spelen
en zijn composities uitwerken.
Dan vond hij iedere storing bij
zonder hinderlijk. Op een keer
was het neefje van één der
buren in de tuin aan het bessen
plukken. Hij vond hele grote,
trossen vol, en riep opgetogen
naar zijn oom. Buurman Schafer
liep naar buiten en gaf de knaap
een standje! De geschrokken
jongen ging naar binnen en zei:
"Zie je oom, daar komen nou
oorlogen van".
Een andere keer was er een
draaiorgel in de buurt, juist ter
wijl Dirk Schafer bezig was een
nieuwe compositie te schrijven.
Hij werd kwaad en riep:"Ik ga
hier weg, ik wil hier niet langer
blijven; ik kan hier niet wer
ken". Zijn vrouw zei daarop:
"nou, als jij de juspan neemt, zal
ik de rest inpakken, dan gaan
we Ze wist hem met haar
rustige optreden weer te kalme
ren.
Het draaiorgel was, lijkt mij,
maar een kleine verstoring in de
toenmalige Schoorlse rust in
vergelijking met het turbulente
Amsterdam waar zij in novem
ber 1929 naar toe vertrokken.
Toepasselijk vestigden ze zich
aan de Handelstraat. Lang heeft
hij daarna niet meer geleefd. Op
16 februari 1931 is de beroemde
musicus overleden, eigenlijk
nog in de kracht van zijn leven.
77 /n foJmt
R. Boer
Gebruik is gemaakt van materiaal van
de onderwijzer W.F. Koeman die in
1976 een artikel publiceerde in een mij
onbekende bron. Een kopie hiervan is
ter beschikking gesteld door de huidi
ge bewoners van het huis waar inder
tijd de vermaarde componist woonde.
Verder is uit het boek "Het Klavier
geciteerd.
Bij foto's pagina 11:
Piet van Lienen onder de bloei
ende appelboom (2006)
De boerderij van Reyer van
Lienen te Aagtdorp met twee
van de drie kastanjebomen. In
de gevel is de eerste steen te
zien, gelegd door
Fk. Bas Pz, oud jaar op 30
maart 1895. Op de foto staan
van links naar rechts Reyer van
Lienen, Ankje van Lienen en het
echtpaar Trijntje Bas en Hendrik
Poulus van Lienen. Op de foto
ontbreekt Pieter van Lienen.
Cultuur-historische Verenicing Scoronlo december 2007