Carrie Laan.
handwerken. Ze waren met onge
veer tien vrouwen. Je moest je
eigen spulletjes meenemen wol en
borduurgaren enzovoorts. Ze
maakten prachtige dingen en één
keer in het jaar, tijdens de kermis,
werd alles verloot en het geld
werd aan de armen gegeven. Toen
de arme mensen een uitkering kre
gen is de vereniging opgeheven.
Er waren dames bij waar ik als
kind heel erg tegenop keek.
En dan "s zomers dan werd er in
het duin wel eens een concert
gegeven, daar gingen wij heen. Bij
Westerkimme ging je dan het duin
in. In een duinpan stond dan een
piano en op de helling zat het
publiek. De piano reden ze met
een schelpenkar het duin in. Een
man, Piet Daalenberg zong solo,
de man kon geweldig goed zingen.
En dan was er ook nog een zang
koor, prachtig was dat."
Heeft u vroeger gestudeerd?
"Ja, ik ben eerst naar het lyceum in
Alkmaar geweest. In de oorlog
studeerde ik klassieken, Latijn en
Grieks en dat soort zaken, in
Utrecht. Dat was in die tijd toch al
wel heel gewoon. De jongens
waren allemaal opgeroepen voor
de militaire dienst, ik kreeg daar
door makkelijk een kamer. De eer
ste dag dat ik daar op die kamer
was, kwam er een soldaat mijn
kamer binnen, die kwam uit
dienst. Hij dacht dat daar ene
Toxopeus zat op die kamer, dat
was niet zo, ik zat daar. Ik heb
hem toen iets te drinken aangebo
den. Zo heb ik mijn man voor het
eerst ontmoet.
De soldaten die voor arts studeer
den moesten uit dienst om hun
studie af te maken. Toen mijn man
In 1941 trouwde de heer en mevrouw
Risselada en woonde in dit prachtige
huis, Heereweg 282 te Hargen
De eerste tennisbaan van Schoort,
halverwege de Heringalaan,
met de eerste tennisspelers van SchoorI
wilde hij daar niet wonen, zodoen
de mochten wij erin, zodat het dan
bewoond was. Maar dat hielp
niets, we zijn er na een jaar toch
weer uitgestuurd door de Duitsers
Heel Hargen moest evacueren.
We hebben nog aan de Omloop
gewoond, in een zomerhuis van
twee dames. En we hebben nog
zeven jaar in dat dubbele woon
huis naast de Bokkensprong
gewoond. Daarna hebben van
woning geruild met mijn ouders.
En ik vind Groet nog altijd het
leukste om te wonen, de mensen
zijn er zo anders.
Na de oorlog hebben mijn moeder
en ik de plattelandsvrouwen opge
richt. Er was in Schoorl een groep
en in Groet. Ik heb toen nog gepro
beerd de club van Groet samen
met die van Schoorl te laten doen.
Dat was wel een goed idee, maar
er was geen sprake van, Groet
wilde dat beslist niet, een paar
vrouwen hebben dat eeuwig
geweigerd. De mooiste avonden
vond ik als er iemand een boek
kwam bespreken. Er werd natuur
lijk ook wel flink geroddeld. Kent
u het woord beurzen? Dat bete
kend roddelen.
In 1952 zijn we naar dit huis
gegaan We zijn hier niet meer
weggeweest, het hecht wel. De
bomen zijn met mij mee gegroeid.
Het was wat hakhout maar nu kun
je er niet meer overheen kijken."
klaar was met zijn studie moest hij
naar Duitsland, tenzij hij gevestigd
was. Mijn vader wilde graag dat
hij naar Schoorl kwam. Mijn
vader heeft zich de oorlog heel erg
aangetrokken. Hij had geen auto
maar ook niets meer. Het was dus
heerlijk dat wij kwamen. Dat was
mijn man helemaal niet van plan.
Maar zo ben ik uiteindelijk wel
weer hier terechtgekomen"
Waar heeft u zoal gewoond in
Schoorl?
"In 1941 zijn we getrouwd. We
woonden eerst in een prachtige
boerderij naast de viswinkel op
Hargen, Heereweg 282. Dat huis
was toen van een jeneverhandelaar
uit Leiden. Omdat er oorlog was
Cultuur historische Vereniging Scoronlo 2000-21
