Bovendien is de Stille Tocht naar het monument op zich
reeds een traditie geworden. De herinnering aan vorige
herdenkingen, herinnering aan korte momenten van
ontroering. In onze samenleving zijn voor emoties
momenten gereserveerd. Begrafenissen, herdenkingen,
trouwpartijen, muziekuitvoeringen en vroeger meer dan
nu, kerkdiensten. Daar hoort een plek bij die daar voor
speciaal wordt vrijgemaakt.
Waarom herdenken wij, wij hier, bij Zijpersluis? In de
eerste plaats uit solidariteit met de nabestaanden, de
vrienden en de kameraden uit het verzet. In de tweede
plaats omdat hun lijden en hun dood en het lijden en
verdriet van die bij hen horen zin heeft gehad. Wij, als
mens zijn in staat om in situaties en omstandigheden die
geen recht doen aan mens en samenleving verantwoor
ding te nemen en te zeggen: zo is het genoeg. En wij
gedenken hen die dat getoond hebben naar beste kunnen
en naar ieders eigen karakter.
Wij denken aan hen die een hand hebben uitgestoken om
een menswaardig bestaan mogelijk te maken. En het is
hun gelukt. Onze samenlevingen kunnen heden onge
hinderd aan menswaardigheid werken. Dat voor meer
asfalt en voor meer platte oriëntatie en achting voor
economische groei het monument een eindje moet
opschuiven, dat zorg voor de ander en karaktervastheid
overwegend niet het echte aanzien hebben, dat is iets wat
ook toen, in die laatste Wereldoorlog een gegeven was.
Zo is het verzetsmonument bij Zijpersluis ook geworden
tot een geruststellend houvast. Een sterke hand.
Goed gedaan, Willem Reijers!
B.A.van Dijk
