Klaas van Urnen
stccnspillen, bolspillcn. steenbussen, en ga zo maar
door.
Te veel ont op te noemen, bovendien eentonig en
onleesbaar. Overigens ga zelf maar eens op een zater
dagmiddag op de ntolcn kijken, vrijwillig molenaar T.
Bos zal u mei plezier en zeer deskundig rondleiden.
Wel genoeg tijd uittrekken, een molen is te vangen,
een ntolcnaar die eenmaal praat echter niet te stuiten.
Als u dtxir de molen bent geweest, komt u er niet als
meel, misschien wel bcmccld, maar bijna zeker, als
molengek uit.
Ondertussen vraagt u zich wellicht af of er een eind is
aan dit verhaal. Jawel, molenaarsminnaars mogen nu
ook in sprookjes geloven.
Als jc bij hel lx;gin van de eerste fase beweerde dat
het de bedoeling van dit alles was weer graan met de
molen te gaan malen, zou er een grote stilte gevallen
zijn. En de blik zou boekdelen gesproken hebben.
Zo'n blik die langs je heen staarde, zo van mij maak
jc niks wijs, de Gelaarsde Kal heeft niet bestaan.
Toch werd het geen kater, op vrijdag 30-1--*81 werd
het werk aan de molen opgeleverd aan de gemeente
Schoort Molenmakerij Sacndijck en J. Wittebrood
van Gemeentewerken Schoorl hielden een laatste
schouw en de eerste gerst werd gestort.
Zaterdag daarop was de grote dag voor vrijwillig
molenaar Tom Bos, de eerste gcrstebkxrm golfde in
de zak.
Arie Berkhout, molenaar van het Rode Hert in Oud-
orp. komt met een paar zakjes mals van de fa. Tim
merman en laat zijn zeer deskundig oog over het
geheel gaan, volgens Tom Bos een goedkeurend ix«g.
De mais wordt vcrmorscld tot meet
De overbuurman van de molen, D. Kroon, kleinzoon
van de laatste molenaar, laat als eerste na 47 jaar 25
kg tarwe tot meel vermalen ont onder zijn relaties te
verdelen.
De vrijwillig molenaar zelf eet s'avonds met het hele
ge/in panne-koeken van de gerstebloem.
En zo eindigt dit sprookjesachtige verhaat
8