36.
baan wilde openen. Men was eerst bezig
om dit bij het hertenkamp te realiseren,
op de grintpaden. We begonnen met een
kleine baan, om te zien of het aan zou
slaan. Al snel kwamen de mensen van de
jeu de boulesvereniging vragen of ze bij
ons konden komen spelen. Toen hebben
we een hele strook aangelegd met wel 14
a 15 banen. Dat werd ook een vereni-
gings- of familie-uitje. Dan had men de
keus: midgetgolf of jeu de boules.
Nu heb ik geen heimwee hoor: dat harde
werken wordt ook steeds moeilijker als
je ouder wordt. Maar qua reuring en ge
zelligheid was het erg leuk. Echt!
Uiteindelijk was het genoeg?
Nou weet je, ik was het niet zat. Vaak
gaat het vanzelf als je een bedrijf hebt: of
het gaat failliet, of er is een scheiding, er
is altijd wat, maar bij ons gebeurde dat
gelukkig niet.
Men heeft ook altijd wel wat over je te
vertellen. Zo hoorden wij op een gege
ven moment rond gaan: 'De Bolle Buik
is te koop'. Wij hebben het nooit te koop
gezet, maar hebben wel gezegd, toen we
wat ouder waren 'als er iemand komt
met een zak met geld.dan kan die al
tijd komen praten'. Zo is het de wereld
ingegaan en kwamen er ook reacties van
allerlei mensen als 'dat lijkt mij ook wel
wat', maar die wisten niet waar ze het
over hadden. Totdat Marvin Vader belde;
hij en zijn vrouw hadden Ballorig al en
wilden een nieuw investeringsproject, en
zo kwamen we in gesprek. In 2013 was
ik net gestopt met het werk voor de klas
en in 2014 is het overgedaan aan Martin
Vader. Ik heb er uiteindelijk 34 jaar ge
werkt.
Was het geen optie dat één van jullie
kinderen het overnam?
Onze oudste zoon heeft 5 jaar bij ons ge
werkt en het geprobeerd, maar als je
zoiets wilt doen slagen dan moet je er
met je hele gezin achter staan. Zijn
vrouw had echter zelf een leuk baan en
had geen intentie ook in de horeca te
gaan. Op een gegeven moment zei hij 'ik
weet niet of het wel zo handig is dat ik
hier werk, want dan moet ik het alleen
doen of anders een compagnon zoeken'.
Dan hoor je verhalen over mensen die
werden besodemieterd door een compag
non, alleen maar drama. Hij besloot dus
dat hij het beter niet kon doen, dat was
achteraf heel goed.
Hoe was dat voor jou om te stoppen,
want het was toch wel 'jouw kindje'?
Ja, maar ik heb er uiteindelijk wel mak
kelijk afstand van kunnen doen. Wij had
den de laatste jaren niet meer de energie
om alles te moderniseren. We wilden
minderen en rustig aan doen. Het was zo
druk dat we dachten 'dit houden we niet
vol'.
Hoe ontstond de naam 'De Bolle Buik'?
Ik wilde sowieso een naam waar je mak
kelijk een logo van kon maken, een naam
die te herkennen was voor zowel kleine
kinderen als volwassenen. Het logo werd
een kok met een bolle buik ook op de
bedrijfsauto afgebeeld en het bleek heel
herkenbaar. Vanaf dat moment kwamen er
ook meer groepen en families. Je moest
heel hard werken, maar het bleef erg leuk.
Carla van der Meer:
"Sowieso was ik al nooit
gek op pannenkoeken, dat
heb ik moeten leren eten,
maar vond het uiteindelijk
wel onwijs lekker".
Het bekende logo van De
Bolle Buik
