ontmoeten. Eén keer per jaar zag ik haar bij de retraite. Zij
verbleef meestal in Roosendaal of Oudenbosch, maar héél
lang heeft zij ook gewerkt in een psychiatrische inrichting
in Duitsland."
Ook een leven buiten het klooster
Andere plaatsen waar zij onderwijs heeft gegeven waren
Heiloo, Gouda, Bergen op Zoom en Breda. Telkens voor
een paar jaar. Je werd verplaatst, je ging, het was opdracht.
Ik ging altijd blij naar school en van school. Vooral hield ik
van de zanglessen. Het langst heeft zij aan scholen gestaan
in het Limburgse Ell en omgeving, ik heb in alle klassen
lesgegeven, alleen in de tweede klassen niet. De mooiste
lessen waren de zanglessen. Oud-leerlingen herinneren zich
bovendien hoe mooi zuster Carissima verhalen kon vertel
len. Ze moet een geliefde, maar ook redelijk strenge onder
wijzeres zijn geweest.
Eric Voogt, zoon van Els Stuijt, zegt over deze bijzondere
periode van zijn tante: Toen Ome Cor de Grijs, die ge
trouwd was met Marie Ursem, een zus van mijn oma, we
duwnaar werd, trok tante Alie bij mijn oom in als huishou
delijke hulp. Hij woonde in Weert, vanwaar zij overdag
naar Ell, Zwartbroek, Stramproy of Tungelroy ging om daar
les te geven. Zij heeft dit lange tijd graag gedaan en deed
dit met toestemming van de congregatie. Binnen de familie
gaf het wel wat ophef, maar ze deed het toch. Er is geen
sores geweest, het ging echt prima.
Bavo de Grijs, zoon van oom Cor en inmiddels ook op
leeftijd, herinnert zich ook nog een andere periode waarin
"tante Alie" hun gezin bijstond. Dat is geweest voordat zij
intrad. Ons gezin woonde toen nog in Eindhoven. Ik was
zeven, we waren met zes kinderen en zij kwam ons gezin
helpen als meisje voor dag en nacht. Op een dag was deze
knappe meid tot verbazing van haar omgeving ineens weer
naar haar ouders vertrokken, na de avond tevoren nog te
hebben gedanst. Al heel gauw hoorden we toen dat zij bij
de nonnen was in Oudenbosch.
Wegens het werk van mijn vader zijn we in Weert gaan wo
nen. Na de dood van mijn moeder in 1971 heeft tante Alie
25 jaar bij mijn vader ingewoond. Toen hij stierf in 1996
heeft hij haar voor alles wat zij voor hem aan zorg heeft ge
boden, het nodige nagelaten, niet alleen de auto, een mooie
Golf die hij met haar deelde, maar ook een aanzienlijk be
drag. Voor tante Alie was het wel even slikken dat na haar
terugkeer in Oudenbosch de wagen en het geld toevielen
aan de congregatie in Oudenbosch. Zusters hadden nu een
maal geen persoonlijke bezittingen. Wilde zij de auto ge
bruiken, dan kon dat. Voor haar pensionering maar ook
nog lang daarna heeft zij auto gereden voor de zusters, van
Groningen tot Maastricht, noem maar op. Zij is altijd haar
burgerkleding zelf blijven maken, liefst sjiek ogende kle
ding, nog tot vandaag kleedt ze zich daarmee.
In dat opzicht is ze toch heel anders dan haar
zus Mien, die de soberheid zelve was. Niets
ter opluistering van haar kamer zoals Alie juist
wel had, bijvoorbeeld cd's en sierlijke spulle
tjes.
Herinneringen van broer Theo
Behalve de herinneringen van neef Bavo bren
gen ook die van broer Theo ons terug naar de
jeugdjaren van Alie. Vanuit Australië schrijft
hij, dat zij een keer thuiskwam vanuit
Eindhoven, waar ze bij oom Cor en tante
Marie als hulp inwoonde. Het was moeders
verjaardag, ze had een mooi cadeau mee, een
glasgeblazen boom. Aan de takken kon je
glasgeblazen haantjes hangen. We waren bezig
om het in elkaar te zetten. Alles stond aan het
eind van de tafel en voordat we het wisten,
viel alles op de vloer en was alles gebroken.
Wat een teleurstelling was dat!
Doordat Theo elf jaar jonger is dan Alie, heeft
hij haar ook thuis maar weinig jaren meege
maakt. Toch zijn er vroege familieverhalen en
herinneringen die hem altijd zijn bijgebleven.
Alie voelde zich uit zichzelf al op haar vijfde
jaar bestemd om de kerk te dienen. Toen al
had ze de gedachte, "als ik ouder word, wil ik
kapelaan worden". Daarna ontdekte ze: als
meisje kan dat niet, daar moetje jongen voor
zijn. Zo werd het klooster de keuze voor haar.
Zo zijn we met Theo en Alie Stuijt weer terug
in De Waard uit de eerste helft van de vorige
eeuw. Nu leeft de Kabel nog voort als de naam
van een groot sportpark.en in tal van herin
neringen.
I-
Met dank aan: Renate Dekker, fam. T. Dekkers, Bavo de
Grijs, Gemma Groot, Theo Stuijt, Theo Tamis, Annie
Tamis, Eric Voogt.
Bronnen:
-Annie Tamis-Laan, "Doorleren of "op studie gaan
De Overhaal, 2009.
-Annie Tamis-Laan, Een nieuwe pastoor en een nieuwe
school.
De Overhaal, 2014.
-Religieuzen uit onze parochie. In: Renate Dekker,
Priesterzonen, Heerhugowaard, Dionysiusparochie, ok
tober 2017.
- Henk Komen, Stolpboerderijen in Heerhugowaard, deel
2, 2009. Lindenlaan nrs. 19, 20 en 29, blz. 31-37, met
een foto van de Kabel op p.33.
