"BIJ EEN "NEE" BEGON IK TE LEVEN"
39.
De grote betekenis van Jaap van Langen (100) voor Heerhugowaard
'Bedankt buurman van langen'.
Een schattig briefje van Miranda, met
een mooie tekening.
'Ik wist niet dat u zo veel voor
Heerhugowaard heeft gedaan. Maar toen
ik het in de krand las wou ik u tog even
bedanken'.
Jaap van Langen bewaart de reactie op zijn
koninklijke onderscheiding keurig in een
plakboek over Heerhugowaard.
In 1985 is hij gedecoreerd met de gouden
eremedaille verbonden aan de orde van
Oranje-Nassau, hij was toen 67 jaar. Nu is
hij 100 jaar.
Jacobus Comelis van Langen, een rasechte
Heerhugowaarder, geboren op 8 juli 1917.
Op bezoek bij een ongekend vitale eeuwe-
ling. Een gesprek over zijn leven, als boe
renzoon, ondernemer en bestuurder. Over
pionieren. En over moeilijke jaren in
Heerhugowaard en daarna de jaren van op
bouw.
Buurmeisje Miranda heeft volkomen gelijk,
voor duizend procent. Wie zich verdiept in
het leven van Jaap van Langen, zal dat be
amen. In de kracht van zijn leven heeft hij
veel bijgedragen aan de ontwikkeling van
Heerhugowaard, op diverse vlakken. Met
steun van velen, vooral van zijn vrouw
Toos. Hij is een pure agrariër, maar zijn in
vloed strekte zich aanzienlijk verder uit dan
alleen de agrarische sector.
Daadkrachtig
Jaap van Langen in een paar woorden?
Daadkrachtig, een doener, strijdbaar, slim,
samen. „Als ze 'nee' tegen mij zeiden, be
gon ik te leven." Voorzitter van de LTB-De
Noord, voorzitter van de Streekontwikke-
ling Heerhugowaard, vicevoorzitter van de
Ruilverkavelingscommissie Heerhugo
waard, voorzitter van de Altonstichting,
voorzitter van Dorpshuis De Noord. Een in
drukwekkende rij.
Als bestuurder heeft hij zich jarenlang met
hart en ziel ingezet voor 'zijn'
Heerhugowaard. Altijd op zijn eigen ma
nier. „Ik heb nooit een brief geschreven.
Altijd rechtstreeks contact. Bellen of er
naartoe."
Kind aan huis was hij in Den Haag. „Vaak
was ik daar bij ingenieur Wellen, directeur-
generaal van Landbouw, de hoogste ambte
naar van het ministerie. Kamer 6000, ik
wist precies waar hij zat." En zo lukte het
hem om tonnen naar Heerhugowaard te ha
len.
Vaste hand
Kamer 6000, in zijn aanleunwoning bij
zorgcentrum De Raatstede zegt Jaap van
Langen dat alsof het gisteren is gebeurd. Na
een kwartier praten vraagt hij: 'Koffie?' Met
soepele tred keert hij snel terug uit de keu
ken en schuift met vaste hand het geurende
kopje op tafel. Alsof een beweeglijke vent
van halverwege zeventig voor je staat.
Hij woont zelfstandig, op z'n 84e kocht hij
deze aanleunwoning. De meeste dagelijkse
dingen doet hij zelf, ook de was. Voor
warm eten gaat hij naar De Raatstede.
„Mijn hulp komt eens in de veertien dagen.
Zij kwam al bij ons op haar 18e. Nu is zij
70, Bets de Jong-Pater."
Zijn dochters regelen de boodschappen.
„Mijn gezicht wordt een stuk minder. En ik
draag een gehoorapparaatje. Verder gaat het
prima. Lekker eten en lekker slapen, dat is
belangrijk. Geen dingen doen die niet goed
voor je zijn, zo heb ik altijd geleefd. Niet
het vele is goed, maar het weinige goede,
dat zei ik ook vaak. Mijn kinderen houden
mij van alle kanten in de gaten. Ze hebben
er licht werk van, ze zeggen dat ik het goed
doe." En weer die brede glimlach, een trot
se glimlach.
Jaap van Langen en
Ed Dekker, de auteur van
dit artikel, aug. 2017
Tekst: Ed Dekker
Foto's: privéfoto's Jaap van Langen, Rob Eijpe,
Koel- en Vrieshuis Gebr. van Langen B. V, archief
Holland Media Combinatie, Alma van Langen, Ed
Dekker
