Ienkend
Kees van Dirk, hè jij die vroeger
dat-ie kloin was, ok nag kend?
Hai was een merakel pittig jochie
maar bar verlegen en ienkend.
As kind begon-ie laat te praten,
brocht woinig reuring in de tent.
Hai was ok niet zo mal van vreemde
net wat je zeg: nag al ienkend
Over huis kon-ie wel tiere,
met pa en moe, dat was-ie wend.
Bai vreemde kroop-ie onder tafel.
Je kon het zien: hai was ienkend.
Ienkennighoid,je zouwe zegge
dat raakt wel over op een end.
Maar deze joon, heel oigenaardig,
bleef al z'n leven toch ienkend.
Noh, meskien was zuks wel kommen
deur weer-ie weunde. An het end
van deer zon doik met woinig huize.
Maar wordt een kind deervan ienkend?
Kees werd in z'n jonge jare
van huis uit verre van verwend.
En bai gebrek an spel en sporte
Zachies an ok wat ienkend.
Toen Kees wat ouwer werd en groter
En zo an't zien een gnappe vent,
Bleef-ie wat bleu. Je hoorde zeggen:
Kees zoit niet veul, is wat ienkend.
Zou dut nou z'n kerakter weze?
Wat stug en stoif. Nag al een krent.
Woinig vertrouwen in de mense?
En deerdeur zomaar wat ienkend?
Ja, wat moet je deer van zegge?
Z'n ouwers ware niet aars wend.
Al zage ze dat-ie bai vreemde
wat stillig was, ietwat ienkend.
Ze dochte den: 't moet zo weze.
Dat hielde ze maar over end.
De ien is zus en d'aar is zo en
onze Kees is wat ienkend!
Ton Schotten
