IN DE BAN VAN DE ENERGIE
52.
In de hoofdzakelijk agrarische gemeente
Heerhugowaard waren er in het begin van
de jaren '60 bijzondere zaken aan de orde.
In de eerste plaats werd Heerhugowaard
aangesloten op de aardgasbel van
Slochteren. Grote stalen buizen werden
aangevoerd en kwamen dwars over de
landerijen te liggen. Dat gaf nogal wat
overlast voor de agrariërs, die er direct bij
betrokken waren, doordat de gasbuis door
hun land liep. Omdat ze tijdelijk niet kon
den beschikken over een vrij groot stuk
grond en ook het rijden over het land met
grote vrachtwagens en graafmachines
veel overlast met zich meebracht, kwa
men deze tuinders en veehouders in aan
merking voor een schadevergoeding.
Over de hoogte van de schadeloosstelling
zou eindeloos gediscussieerd kunnen wor
den, maar het gasbedrijf had een slimme
beslissing genomen door plaatsgenoot
Jacob Glas aan te stellen als degene die
de schadeloosstelling moest regelen.
Jacob Glas was een gerespecteerd oud
tuinder en gemeente-bestuurder, maar bo
venal een man met grote autoriteit. Hij
was ten opzichte van de agrariërs niet kin
derachtig en had veel overtuigingskracht
ten opzichte van zijn opdrachtgevers. Er
ontstonden in dit opzicht dan ook weinig
problemen. Ik had in deze tijd regelmatig
contact met Glas en als we langs de weg
gaande de gasbuis passeerden, nam Glas
zijn hoed af. "Je werkgever moetje eren",
was dan telkens zijn opmerking.
In die tijd verbleven ook de eerste
buitenlanders in Heerhugowaard.
Het aan elkaar lassen van de buis-
delen tot één buis was zeer spe
cialistisch en secuur werk. De las
sers die dat deden kwamen uit
Frankrijk, Duitsland en het toen
malige Perzië.
Omstreeks deze tijd leek ook de
mogelijkheid te bestaan, dat zich
in onze grondlagen gas, of mis
schien zelfs olie zou bevinden.
Door de gemeente reden vele bij
zondere meetauto's en langs de straten la
gen kabels in verschillende felle kleuren.
Op een gegeven ogenblik werd het seri
eus. Langs de Oostdijk, bij de Draai, en
aan de Jan Glijnisweg, hoek Huigendijk,
werden enorme boortorens gebouwd. Op
deze punten begon Heerhugowaard hele
maal op Texas te lijken. Dit bracht veel
bedrijvigheid en belangstelling van het
publiek met zich mee. Voor de plaatselij
ke caféhouder Jac. Bes brak een glorieuze
tijd aan. Niet alleen was hij eigenaar van
de grond, waarop de boortoren was ge
bouwd, ook de drukte rond de toren had
een positieve invloed op zijn kleine hore-
caonderneming aan de Draai.
Gedurende geruime tijd zagen velen in vi
sioenen grote olierijkdom en alles wat
daarbij hoort. Hoewel, tijdens de boor-
werkzaamheden werd het publiek in het
ongewisse gelaten over het succes van de
boringen. Uiteindelijk werd duidelijk dat
de resultaten onvoldoende waren.
Althans, de werkzaamheden werden ge
stopt en toen de toren werd afgebroken,
kwam er geen ja-knikker voor in de
plaats. Wat er overbleef was een talud van
(vervuilde?) grond, op de plaats waar de
Jan Swart
1965
Dag en nacht boren
naar gas of olie.
Deze boortoren stond
op de hoek Jan Glijnis-
weg/Huigendijk
Jacob Glas
"Je werkgever moet je
