HET MOOISTE APPLAUS
Je hewwe ze in iedere plaas of durp:
mense die effies tekort komme. Soms is
dat zewat al bai de geboorte te zien, soms
komme vader en moeder d'r wat later pas
achter dat hullie kind aars is as een aar.
Swere taie benne dat voor ze, as ze d'r an
wenne moete dat zuks ok hullie over-
kommen kin en dat ze voor de rest van
d'r leven d'r puur zo'n zurg bai kregen
hewwe.
Gelukkig weet het heêl veul te gebeuren
dat zukke joössies heêl anvallig benne
en datje d'r meist nag gróter van houwe
as van de are joös die 'gewoon' benne,
zelle we maar zegge.
Dat was met Kees ok zo. Hai was onder-
dehand een knultje van een jaar of elf
twaalf
em het héle durp mócht hem. Hai was hê-
legaar niet kwaadaardig of zo en hai
lachtte temet altoid.
En d'r was ien ding weer Kees z'n studie
op liep, dat was muziek. Deer was ie ge
woon hêlgaar niet wois van. Hai had in
z'n leven bedat al wel een stik of voif
mondorgels versleten en altoid zag je
hem thuis met een ouwe trommel, een
stikkenige toeter of een aar instrument
dat deur de fanfare ofdankt was. Dat toen
de gemeente weer hullie durp bai hoorde,
350 jaar bestond en er overal feist vierd
werd met een hoop muziek er bai, ken je
begroipe dat dat bai Kees ok hêlegaar in
de emmer was.
En hai was zewat bai gek of toen de fan
fare op een eivend in hullie durp kwam te
speulen. De manne begonne, met de tam
boers voor op, over de ienigste weg van
het durp nei het café te marcheren weer-
bai ze vezelf een pittige mars blieze.
Noh, en de eerste die achter het fanfare
anliep was Kees vezelf. Hai had an de
slootkant een stokkie vonden en deermee
deed ie dezelfde soort meniere nei van de
kirrel die as tamboer-metter voorop liep.
En Kees liep keersrecht. Z'n skouwer,s
die in de regel wat omleig honge, hield ie
nou recht overend en het leek wel of ie
z'n opa's wandelstok deurslokt had.
De joös uit de buurt die Kees allegaar
konne, bleve kloin effies achter hem lope,
dat zodoende leek het net of hai ok een
kloin korpsie anvoerde. Bai het café hiel
de de manne ho en ginge op de stoele zit-
te die de kasteloin al half in de rondte
klaarzet had.
En toen begon het concert, zoas de voor
zitter het deftig uitdrukte.
Noh, je begroipe wel dat Kees temet bai
de dirigent in z'n diesek kroop,zó mooi
vond ie het.
En toen werd het leste nummer ankon-
digd: "Ouwe Kammerade" hiette dat, zoas
de voorzitter zoide. Dat was een mars die
ze altoid voor het lest hielde. Ze hadde
hem deur de jare al zoveul kere speuld,
dat ze hem wel in het donker bleize kon
ne. En toen ok liet de dirigent, die Kees al
lang in het snotje had, zien dat ie meer
kon as enkeld dirigere. Hai smoesde ef
fies met ze manne zoide toen luidop teu
gen Kees: "Zeg joh, ik moet onverwachts
weg. Zou jij dat leste nummer niet dirige
ren wulle?Dat redt je best, dat hew ik al
wel zien!" En voor Kees goed en wel
deur had wat er beurde, stond ie met het
dirigeerstokkie in ze hand voor de fanfare
te zwaaien. Ze oge glansden, het heer
hong soms voor z'n oge en z'n kop skud-
de alle kante op. Maar hai dirigeerde en
deed dat met zo'n koerazie dat, as je niet
beter wiste„je denke zouwe dat de manne
speulde al naar hai sloeg en dat het niet
aarsom was.
Toen het spul een end had en de echte di
rigent het stokkie weer van Kees over
nam, kwam er toch een applaus zoas de
verbouwereerde muzikante nag nooit eer
der meemaakt hadde.
Maar de manne begrepe allegaar heêl
goed, dat dat applaus zeker ok bedoeld
was voor de oigelijke dirigent, die an dat
leste nummer hêlegaar niks dein had.
Siem de Haan
