j
l
den en dirigeerde met luide stem iedereen
naar de juiste plek om zich te verkleden.
Aangezien er maar een paar kleedkamers
waren, was daarvoor weinig ruimte.
Zo belandden de meeste kabouters en
welpen in de schuur achter de grote zaal,
waar de familie Baars plaats had voor de
auto's van hun veetransportbedrijf.
En reken maar dat het daar koud was!
Na vele uurtjes oefenen was iedereen er
dan toch klaar voor
En dan was het echt zo ver: De ouder
avond! Alle "artiesten" stonden keurig
geschminkt en bloednerveus klaar. De
zaal zat vol met ouders, opa's en oma's en
allerlei bekenden die dit evenement niet
wilden missen. Afvaardigingen van scou
tinggroepen uit de omgeving werden ook
uitgenodigd, o.a. uit Langedijk, Obdam
en 't Veld.
Natuurlijk werd eerst het welbekende
openingslied gezongen en dan opende de
aalmoezenier de avond en het spektakel,
want dat was het, kon beginnen.
De kleinsten waren als eerste aan de
beurt, meestal waren dat de kabouters die
een dansje ingestudeerd hadden. Dat ge
beurde op bekende muziek, ik herinner
me de Koekoekswals, Circus Renz, de
Schommelwals en de Radetzkymars. De
choreografie was puur het idee van de
leidsters.
Bij de welpen was vaak de natuur een
item, maar ook daar was muziek niet
vreemd. Bert Mooij herinnert zich dat hij
als klein dirigentje voor een heel orkest
heeft gestaan met allemaal zelfgemaakte
instrumenten, waarop vol overgave An
der schone blaue Donau" werd geplay
backt!
Annie Smit welpenleidster in de jaren
'50) denkt nog steeds met veel plezier te
rug aan het repeteren van de kleine to
neelstukjes die de welpen in die jaren
hebben opgevoerd
De gidsen vermaakten de zaal met kleine
toneelstukjes en zang. Zo hebben zij ooit
"De wandelclub" van Jasperina de Jong
ten gehore gebracht. Er is ook een optre
den bekend van een plaatselijke Snip en
Snap! Lida van Schagen en Manja
Wester.
De zeeverkenners hadden een speciale
act, nl. Standjes". Daar moeten we geen
rare dingen bij bedenken, het was ge
woon pure acrobatiek!
Er werd lang voor geoefend en het resul
taat mocht er iedere keer weer zijn.
Het meest spectaculair was de menselijke
piramide die altijd weer werd neergezet.
Piet Tesselaar en Wil Beers vormden de
"fundering" zij waren de sterksten. Het
kleinste en lichtste zeeverkennertje moest
dan langs alle armen en benen omhoog
klimmen. Gerrit Bakker heeft dat een
aantal keren gedaan en een dikverdiend
applaus van de zaal was dan zijn belo
ning. Later werd hij hierin opgevolgd
door zijn broer Johan. Die was nog klei
ner en nog lichter! (Johan Bakker is nu
nog steeds als schipper verbonden aan de
zeeverkennersgroep Sint Joris)
De kabouters als elfjes
in 1963
Acrobatiek van
de Zeeverken
ners
