De "Groote Beer"
Oudere lezers zullen zich de naam van dit schip zeker nog wel herinneren.
Het werd gebouwd in 1944 in de V.S. als troepentransportschip.
Aan het einde van 1946 werd het schip samen met twee zusterschepen aange
kocht door de Nederlandse overheid. Deze gaf de drie boten de namen Groote
Beer, Zuiderkruis en Waterman. Deze drie schepen werden vanaf 1947 door de
Nederlandse regering ingezet voor troepentransporten naar en van Indonesië.
In 1951 werd de Groote Beer, net als haar twee zusterschepen, ingericht als
emigrantenboot.
Met een capaciteit voor ongeveer 850 landverhuizers, vervoerde de Groote Beer
vanaf 1951 tot in de jaren zestig vele tienduizenden Nederlandse emigranten naar
Noord-Amerika en Australië
17 jaar. Aan boord was er elke dag muziek,
sportwedstrijden en s'avonds dansen. We
zagen exotische plaatsen. Het was een
ideale tijd tussen ons leven in
Heerhugowaard en ons nieuwe leven in
Australië. Dus ook een soort Overhaal.
Overgaan van het ene land naar het andere.
En hoe het verder ging
We zijn nu ruim 50 jaar verder. In 2005
hadden we een grote familiereünie. 50 jaar
in Australië. De hele familie was aanwezig.
Het feest was in een weekend in een prach
tig vakantieoord, "Wilson's Promitery
een natuurgebied. Jammer dat vader Cor en
moeder Geri zoiets niet mee konden ma
ken.
In die 50 jaar is er veel gebeurd:
We begonnen in kamp Bonegilla later
Somers en toen nog een jaar in Broad-
meadows. Daarna een huis gekocht in
Dandenong.
De plotselinge dood van mijn vader Cor,
hij werd maar 49 jaar, was een hele klap.
Moeder Geri ging door met al haar kinde
ren, de jongste was nog maar 3 jaar. Altijd
kwamen de kinderen eerst.
We zijn allemaal heel goed terecht geko
men en nu zijn we zelf allemaal opa's en
oma's.
Wij voelen ons hier heel erg thuis. Maar
toch.de plek waar je geboren bent heeft
altijd een bijzonder plekje in je hart.
De mensen die we ontmoetten toen we in
ons nieuwe vaderland kwamen waren
Narda en Gert Oudeman, die al in
Dandenong woonden.
In Nederland waren het al vrienden van
onze ouders en zijn dat altijd gebleven.
Ik heb heel veel goede herinneringen aan
ze, b.v. een potje kaarten, vissen, een
biertje drinken. Deze vrienden waren als
een soort familie, in de plaats voor de fa
milie die we achter lieten in Nederland.
Nu hebben we zelf een grote en hechte fa
milie van 140 mensen en we zijn allemaal
heel trots op waar we vandaan komen.
Over Heerhugowaard wordt veel gepraat.
En iedereen die naar Europa gaat brengt
natuurlijk een bezoek aan de "Old
Country
