HEERHUGOWAARD - AUSTRALIË; ENKELE REIS Tekst; Ada Rietveld-Scholten, Harrietville, Australië Beeld; Jan de Vries Na de oorlog was emigratie heel populair. Velen gingen naar Canada, Nieuw Zeeland en Australië. Waarom gaat een hele familie naar de andere kant van de wereld en laat alles achter wat hun dierbaar is, fami lie, vrienden, cultuur. Alles wat vertrouwd is? Wellicht de belangrijkste reden was dat na de oorlog de tijden moeilijk waren en een nieuwe start in een ander land buiten Europa trok veel mensen aan. Werk, meer welvaart en een betere toekomst voor de kinderen. Ada Scholten uit Heerhugowaard, toen 17 jaar oud, vertrok met haar ouders, broers en zussen in 1955 naar Australië en het gezin heeft daar een nieuw bestaan op gebouwd. Maar.... na 50 jaar zijn de herinneringen aan haar geboortedorp niet vervaagd. Het verhaal van Ada.... Mijn vader, Cor Scholten, had een schil dersbedrijf aan de Middenweg 227. (Daar is nu een makelaar gevestigd) Hij was al de derde generatie in de zaak. Toen het besluit om te emigreren was ge vallen werd het huis en de zaak de ver kocht aan J. Mulder en P. Schouten. Het werd toen allemaal heel spannend. De da tum van ons vertrek was bekend, 25 okto ber 1955 met het bekende schip de "Grote Beer" Wij, de kinderen, vonden het allemaal geweldig. We dachten niet zo zeer aan de zorgen van onze ouders. Kindertijd Ik ben de oudste uit het gezin van Cor Scholten en Geri Scholten-Groot. Ons ge zin bestond uit 10 kinderen, 7 meisjes en drie jongens. Mijn broertje Hans is al voor ons vertrek in Heerhugowaard over leden en mijn zus Riet later in Australië. Mijn kindertijd herinner ik mij als een sa menzijn met ons gezin en onze neefjes, nichtjes, ooms en tantes. Een heel veilig gevoel. De hele buurt en school was één geheel. Niemand had veel geld te beste den, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje. De kermis was een hele gebeur tenis en natuurlijk de Eerste Communie. Nu ik er aan terug denk; ik had een nieu we blauwe jurk met een bijpassend hoed je. Zoiets was een hoogtepunt in je leven. En natuurlijk de school, de nieuwe Meisjesschool, nu de Pater Jan Smit school. De nonnen waren heel progres sief. We hadden zelfs een radio in de klas, we kregen schilderles en ook al gymnas tiek. Ik herinner mij zuster Baptista, zus ter Christina en zuster Superieur. Het was een mooie tijd waar ik met veel plezier op terugkijk. En dan de winters; schaatsen op de sloten, er waren toen nog sloten. Later kwam de ijsbaan aan de Draai. Sinterklaas was een hoogtepunt in ons kinderleven. Alle liedjes kenden we uit ons hoofd. Zwarte Piet kwam een enkele keer om pepernoten te strooien, we zagen dan alleen een gehandschoende hand en heel veel lawaai er omheen. Spannend hoor! Op school hadden we ook operettes. De nonnen schreven die zelf, alles op mu ziek. De uitvoering was dan bij v.d.Heiligenberg, café Halfweg. Het gezin Scholten kort voor hun vertrek naar Australië in 1955. Derde van rechts is Ada

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

De Overhaal: historisch magazine Heerhugowaard | 2007 | | pagina 50