HEERHUGOWAARD - AUSTRALIË;
ENKELE REIS
Tekst; Ada Rietveld-Scholten, Harrietville, Australië
Beeld; Jan de Vries
Na de oorlog was emigratie heel populair. Velen gingen
naar Canada, Nieuw Zeeland en Australië.
Waarom gaat een hele familie naar de andere kant van
de wereld en laat alles achter wat hun dierbaar is, fami
lie, vrienden, cultuur. Alles wat vertrouwd is?
Wellicht de belangrijkste reden was dat na de oorlog de
tijden moeilijk waren en een nieuwe start in een ander
land buiten Europa trok veel mensen aan. Werk, meer
welvaart en een betere toekomst voor de kinderen. Ada
Scholten uit Heerhugowaard, toen 17 jaar oud, vertrok
met haar ouders, broers en zussen in 1955 naar
Australië en het gezin heeft daar een nieuw bestaan op
gebouwd. Maar.... na 50 jaar zijn de herinneringen aan
haar geboortedorp niet vervaagd.
Het verhaal van Ada....
Mijn vader, Cor Scholten, had een schil
dersbedrijf aan de Middenweg 227. (Daar
is nu een makelaar gevestigd) Hij was al
de derde generatie in de zaak.
Toen het besluit om te emigreren was ge
vallen werd het huis en de zaak de ver
kocht aan J. Mulder en P. Schouten. Het
werd toen allemaal heel spannend. De da
tum van ons vertrek was bekend, 25 okto
ber 1955 met het bekende schip de
"Grote Beer" Wij, de kinderen, vonden
het allemaal geweldig. We dachten niet zo
zeer aan de zorgen van onze ouders.
Kindertijd
Ik ben de oudste uit het gezin van Cor
Scholten en Geri Scholten-Groot. Ons ge
zin bestond uit 10 kinderen, 7 meisjes en
drie jongens. Mijn broertje Hans is al
voor ons vertrek in Heerhugowaard over
leden en mijn zus Riet later in Australië.
Mijn kindertijd herinner ik mij als een sa
menzijn met ons gezin en onze neefjes,
nichtjes, ooms en tantes. Een heel veilig
gevoel. De hele buurt en school was één
geheel. Niemand had veel geld te beste
den, we zaten allemaal in hetzelfde
schuitje. De kermis was een hele gebeur
tenis en natuurlijk de Eerste Communie.
Nu ik er aan terug denk; ik had een nieu
we blauwe jurk met een bijpassend hoed
je. Zoiets was een hoogtepunt in je leven.
En natuurlijk de school, de nieuwe
Meisjesschool, nu de Pater Jan Smit
school. De nonnen waren heel progres
sief. We hadden zelfs een radio in de klas,
we kregen schilderles en ook al gymnas
tiek. Ik herinner mij zuster Baptista, zus
ter Christina en zuster Superieur. Het was
een mooie tijd waar ik met veel plezier op
terugkijk.
En dan de winters; schaatsen op de sloten,
er waren toen nog sloten. Later kwam de
ijsbaan aan de Draai.
Sinterklaas was een hoogtepunt in ons
kinderleven. Alle liedjes kenden we uit
ons hoofd. Zwarte Piet kwam een enkele
keer om pepernoten te strooien, we zagen
dan alleen een gehandschoende hand en
heel veel lawaai er omheen. Spannend
hoor!
Op school hadden we ook operettes. De
nonnen schreven die zelf, alles op mu
ziek. De uitvoering was dan bij
v.d.Heiligenberg, café Halfweg.
Het gezin Scholten kort
voor hun vertrek naar
Australië in 1955.
Derde van rechts is Ada