Je blijft je vandaag de dag overigens op
recht verbazen wanneer je ziet hoe die
eenvoudige arbeiderswoningen van toen
nu inmiddels zijn opgewaardeerd tot villa
achtige optrekjes.
In de jaren vijftig waren de wijken van de
diverse Heerhugowaardse bakkers nog
niet gesaneerd. Iedere bakker had zo zijn
eigen klantenbestand waarlangs dagelijks
de ronde werd gemaakt. Zo had mijn baas,
Jan Smit, klanten in het Centrum, maar
ook aan de Oostdijk, Westdijk, het verre
Zuid-end en in de Noord. Dat betekende
dagelijks vele kilometertjes en al te vaak
in weer en wind. Vooral in de wintertijd
was dat geen lolletje, want toen had je nog
échte winters. Veel sneeuw en vorst met
zo'n ijzige oostenwind waardoor de brood-
mand met inhoud vaak het uiterlijk had
van een vrieskist. Vooral het ritje langs de
Westdijk, naar de boerderijen van de fami
lie Piet en Gert Appel en Klaas Brink was
niet altijd de gemakkelijkste.
Inmiddels is dit alweer lang verleden tijd
en zijn de uitgestrekte landerijen van deze
agrariërs opgegaan in industrieterrein
Zandhorst.
Over deze Westdijk is mij nog een heel
apart detail bijgebleven. Wanneer je name
lijk in die jaren over het fietspad boven op
de dijk reed, zag je vooral zomerdag re
gelmatig diepe scheuren in het asfalt. Wat
droogtewerking, het was iets waar nie
mand zich echt druk om kon maken. Vorig
jaar echter, dus zo'n vijftig jaar later, werd
er veel ophef gemaakt over het feit, ja, u
raadt het al, dat er scheuren waren ontdekt
in het fietspad boven op de dijk. De weg
wekenlang afgesloten, een groot onder
zoek naar een dreigende dijkdoorbraak
etc. Je vraagt je dan echt af of we dus al
vijftig jaar lang aan een echte ramp zijn
ontsnapt....!
Wijksanering
Kort nadat Jan Smit zijn bakkerszaak had
overgedaan aan Piet Schaeffer, hebben de
Heerhugowaardse bakkers gezamenlijk
een oplossing gezocht en gevonden voor
deze zeer tijdrovende bezorgsituatie. De
wijken en het klantenbestand werden ge
saneerd. Weer later, nadat Klaas en de hui
dige Johan Vlaar de zaak hadden overge
nomen, is er ook een eind gekomen aan
het bezorgwerk en werd het brood alleen
nog in de winkel verkocht.
Vertrouwen in elkaar
Wat mij steeds is bijgebleven, dat in die
jaren de mensen zo gemoedelijk waren en
tevreden. Wel eens te gemoedelijk, want
sommige huisvrouwtjes, hoewel goedbe
doeld, bleven maar "teuten" en was er ge
woon niet weg te komen. Ook heerste er
een geweldige vertrouwenssfeer. Bij dief
stal of andere vormen van criminaliteit
werd niet eens stilgestaan. Een briefje
voor het raam met de bestelling en de ver
melding dat de achterdeur of het schuurtje
los was. Of een emmer bij de deur met de
centjes er in. En nooit werd dat vertrou
wen beschaamd. De fietsen hoefden niet
op slot en de sleutel van de deur kon ge
woon aan het haakje. Wat een verschil
met de hedendaagse situatie.
Terugkijkend op deze periode als bakkers
knecht heb ik er een goed gevoel aan
overgehouden. Het was hard werken ge
blazen, maar je deed het ergens voor. Als
je aan het eind van de werkweek met de
verdiende centjes thuiskwam, dan gaf dat
een rijk gevoel.
Ook is de omgang en het contact met de
mensen voor mij van duidelijke meer
waarde geweest, terwijl ik in mijn verdere
leven vele malen profijt heb gehad van
het vele hoofdrekenen wat ik in die jaren
had aangeleerd. En dat is toch mooi mee
genomen!
